Een zachte landing

“De ander een zachte landing willen geven”…ik hoor dit regelmatig zeggen als het gaat om een scheiding.

Het idee van een "zachte landing" bij een scheiding gaat over het minimaliseren van emotionele, financiële en praktische schade voor beide partijen (en eventuele kinderen) tijdens en na het proces. Althans, dat zou de bedoeling moeten zijn.

Als bovenstaande uitleg de bedoeling is gunnen we elkaar woonruimte, rust, gelijkwaardigheid, stabiele financiën. Een fijne omgangsregeling, goed contact, overleg.

Maar de context waarin ik hem vaak te horen krijg is net anders.

Het wordt gebruikt als (vaak eenzijdig) argument om sommige dingen niet uit te spreken.

Zoals: ”Ik heb een ander, maar als ik dat nu zeg wordt hij/zij boos, en dat zou alleen de scheiding maar frustreren. En wat heeft hij/zij eraan om dit nu te weten...De scheiding is al in gang gezet, dus nu maakt het ook niet meer uit.”

Of: “Ik ga geen conflicten aan, we praten nauwelijks meer. Want het heeft geen zin. Op die manier kan hij/zij ook zelf tot de conclusie komen dat we niet meer gelukkig zijn, en dan stemt hij/zij toch ook in met een scheiding, en kunnen we zonder gevecht uit elkaar.”

“Toen we uit elkaar gingen heb ik alles voor haar achtergelaten, het huis, de auto, de inboedel. Daardoor had zij een zachte landing.”

“Ik heb het aan hem/haar overgelaten te zeggen te willen scheiden. Dan was het zijn/haar conclusie, dat maakte de landing zachter.”

Hmmm…Nee.

Wat er eigenlijk bedoeld wordt is dat je de ander in het ongewisse laat, als partner onzichtbaar wordt, of conflicten uit de weg gaat, om richting een scheiding te bewegen, of de scheiding zo soepel mogelijk te willen laten verlopen.

Maar dat is geen zachte landing voor een ander. Dat is een zachte landing voor jezelf.

Als jij al voor jezelf hebt besloten afscheid te willen nemen van je relatie is het wel zo fair om dit bespreekbaar te maken met de ander.

En dat is heel pijnlijk en verdrietig. Je bent er niet op uit de ander verdriet te bezorgen.

Maar je hebt ook geen zin (meer) in relatietherapie, voor jou is de kous af. Je hebt geen zin meer in de tranen, de discussies, de frustratie.

Eigenlijk wil je gewoon alleen maar weg. Zonder al te veel gedoe.

Maar helaas. Zo werkt het niet.

Nou ja, je kunt natuurlijk gewoon weg gaan, maar de losse eindjes blijven je achtervolgen, en het verdriet en de boosheid van de ander kan vooral in de weg blijven staan. En dat kan jaren duren, zelfs nooit meer ophouden.

Het onbegrip, het gebrek aan respect, de onwil om zaken uit te spreken, het zal allemaal niet helpen om tot een “fijne” ontvlechting van de relatie te komen.

Want je stapt volledig over de gevoelens van de ander, in de (naïeve) veronderstelling dat je - door voor de ander in te willen vullen wat hij of zij zou moeten voelen- een situatie kunt creëren waarin de ander geen enkel gevoel van verdriet of boosheid zou ervaren.

En die kans is ongeveer 0,000001% .

Je hoop is dat de ander zelf zegt uit elkaar te willen gaan.

Dus voor wie is dan de landing zacht? De ander?

Of toch eigenlijk voor jou, omdat je dan je eigen schuldgevoel opzij kunt schuiven? Omdat je niet hoeft te kijken naar je eigen aandeel in het niet slagen van de relatie?

Waarbij de ander wél vol schuldgevoel en gevoelens van falen kan zitten?

Wat het voor jou dan wel weer makkelijk maakt om te ontvlechten zonder “gedoe”.

Als de oprechte bedoeling is elkaar zacht te laten landen probeer je open en eerlijk te communiceren. Over alles. De kinderen, de financiën, wat je voor elkaar kunt betekenen, ook al ben je, of ga je uit elkaar.

Een "zachte landing" bereiken kost tijd en moeite, maar door respect, begrip en planning centraal te stellen, is het mogelijk om een scheiding minder pijnlijk te maken voor iedereen.

Hebben jullie wat hulp nodig bij de zachte landing? Neem dan contact met me op.