Emotioneel volwassen…ja..wie is dat? En wat is het eigenlijk? En hoe ge je ermee om als jouw ouders emotioneel onvolwassen zijn?

Soms geven mensen verwarrende boodschappen af in een relatie. Ze wijzen jou af, maar worden boos op je als je niet bij ze blijft.

Dit soort emotionele afwijzingen maken het hebben van een relatie best ingewikkeld.

Soms zeg je iets, en het komt er net even niet zo lekker uit. Of je doet iets onhandigs, en de ander wordt erdoor geraakt.

Wat moet je daarmee? Kun je er wat mee?

"Waarom zit papa bij zijn nieuwe vriendin als wij bij hem zijn en moet ik koken?"
"Waarom is mama er nooit, en als ze er wél is, heeft ze alleen maar kritiek?"

Je bent na een lang huwelijk gescheiden. En na een paar jaar ‘tijd voor jezelf’ heb je besloten te gaan daten!

Co-ouderschap werkt… tot een crisis alles op scherp zet. Wat doe je als je kind extra zorg nodig heeft?

Wat hoor jij als jou iets gevraagd wordt? Een vraag of een verwijt? En klopt dat dan ook? Of wordt dat wat je hoort ingekleurd door emoties of aannames?

Herken jij jezelf nog in je scheiding? Of de ander?

Hoe ga jij daarmee om?

Wie spreekt uit dat de relatie over is? En waarom? Zodat je je minder schuldig kunt voelen? Of neem je beiden de verantwoordelijkheid op je?

En ja hoor, daar zijn ze weer…de Feestdagen. Nou...WAT een feest….

Hoe hou je het toch leuk voor jezelf?

De ander een zachte landing gunnen bij een scheiding. Klinkt aardig en zorgzaam. Maar is dat wel zo? Want voor wie ís die zachte landing nu eigenlijk?

CD van jou, CD van mij…CD van ons allebei…. (Wie heeft er trouwens nog cd’s in de kast… maar dat terzijde).

Is jouw relatie onomkeerbaar veranderd toen er kinderen kwamen? Herken jij je partner nog terug? Of zijn jullie geen partners meer maar alleen nog ouders?