En door…..

Mensen raken vaak gestrest door een scheiding omdat het een ingrijpende levensgebeurtenis is die op meerdere vlakken impact heeft: emotioneel, financieel, sociaal en praktisch. 

Je vraagt je af wat het gaat betekenen voor je toekomst, en of je het emotioneel wel aankunt, of aan zult kunnen.

Je vraagt je af of je je rekeningen wel kunt betalen, wat er met de gezamenlijke hypotheek gaat gebeuren. Kun je eigenlijk wel in je huis blijven wonen? 

En, oh hemel,  de kinderen! Hoe vertel je het hen? En dat co-ouderschap, is dat wel wat? Kunnen “we” dat wel aan? En de kinderen? 

Wat zullen je ouders zeggen, en je vrienden? En hoe doen we dat met onze spullen, de verhuizing?

Laat staan de overweldigende onzekerheid over de toekomst. Zul je ooit weer het geluk vinden? Hoe ziet je leven er zonder partner uit? Krijg je de logistiek van het gezin wel geplooid? 

En dan zijn dit nog maar de wat meer “praktische” zaken.

Je leven is veranderd in een rollercoaster, je moet aan duizend dingen denken, je moet opeens anders gaan communiceren met je ex. Het wordt zakelijker, afstandelijker, en dat voelt vreemd. Want je was ooit zo close.

Je moet je druk maken over van alles, eventueel meer moeten gaan werken, de kinderen stabiel houden, in redelijkheid afspraken maken met je ex, of aanstaande ex. 

En elk contact met je ex is een confrontatie met de gefaalde relatie, het verlies van de liefde. 

Je moet de zaken geregeld krijgen, de scheiding moet worden ingediend, je wil het huis ontvluchten, gewoon weg, verdwijnen.

Maar dat kan niet. 

Je stress vergroot alleen maar, je krijgt geen lucht, je kunt niet meer slapen, je krijgt paniekaanvallen. Maar je moet toch kalm blijven, want ja..er zullen zaken geregeld en afgesproken moeten worden. 

Wederzijds begrip voor elkaars emoties is ver te zoeken. Dus je oude partner, je maatje, nu je ex, is je vangnet ook niet meer. En die kan en/of wil dat niet meer voor je zijn. Want die heeft ook eigen sores.

Dus je zit midden in een rouwproces. 

Maar je hebt geen ruimte, of voelt geen ruimte om met die emoties om te gaan. 

Er is gewoon geen tijd voor. En als je overmand bent door verdriet kan dat zo overweldigend zijn dat je geen idee meer hebt hoe je daarmee om moet gaan, of kunt gaan. 

Langzaam stort je in. En je handelt op adrenaline en stress. Want je zult wel moeten.

Dit is een ontzettend verdrietige en pijnlijke periode, waar we het liefst heel hard voor wegrennen. Om onszelf staande te houden kiezen we vaak voor boosheid, want dat laat ons handelen. We verharden, we verkillen.

En we verliezen onszelf.

Herken je dit? Het kan ook anders. Liever nog: dit zou anders moeten gaan. Wil je eens uitzoeken hoe dat kan? Neem dan contact met me op