Bonusmoederdag

Op 1 april - nee, geen grap-, was ik gevraagd te coachen bij de Bonusmoederdag in Baarn.

Dit initiatief is opgezet door Irma Huis in ‘t Veld en Liesbeth Kasperink. Twee fantastische dames die zich inzetten voor verbinding en het bespreekbaar maken van de talloze issues die je kunt tegenkomen in samengestelde gezinnen.

Tijdens deze dag ontmoeten Plus, Bonus, Lief, of Stiefmoeders elkaar -het is maar net hoe je ze wil noemen- en zij delen verhalen, dilemma’s, frustraties, (h)erkenning en meer. Ook vaders waren natuurlijk van harte welkom, maar het waren nu alleen vrouwen die erbij waren.

De meeste van de aanwezige vrouwen hadden geen eigen kinderen, en waren voor de liefde verhuisd, zoals je dat noemt.

Nu is zo’n het zetten van zulke stappen al best veel. Samenwonen, je eigen vangnet en sociale setting achterlaten, een nieuwe omgeving je eigen maken. Nieuwe vrienden maken. Het is een hoop werk.

En de dynamiek die daaraan toegevoegd wordt is dat je mede de zorg op je neemt voor kinderen die je (nog) niet goed kent, die jou (nog) niet goed kennen, ze zijn van je partner. En van zijn of haar ex.

De aanwezige dames hadden van tevoren aangegeven waar ze tegenaan liepen. En dat was een breed scala van onderwerpen.

De opvoeding van de kinderen, waar ze het al dan niet mee eens waren, en waar ze wel mee om moeten gaan.

De financiën in het gezin. Betaal je nou wel of niet mee voor de kinderen, die niet van jou zijn? En hoe zijn die financiën nou eigenlijk geregeld, en klopt dat allemaal wel?

Welke positie neem je in? Moet je nou “moederen”, of moet je dat nou juist niet doen? Hoe kijk je naar die kinderen? Moet je vrienden met ze zijn? Moet je jezelf wegcijferen?

En de kinderen an sich? Wou je eigenlijk überhaupt wel kinderen? Want stel je voor, je komt je droomman tegen, en je wou zelf geen kinderen, maar hij heeft ze wel? Wat dan? Of stel dat je juist wél kinderen wou, en je nieuwe lief heeft er al drie, en vindt het wel mooi zo? Wat doe je dan met je eigen kinderwens?

Of stel dat je wel kinderen wilde, maar je kunt ze niet krijgen? Dat brengt ook wel een lading met zich mee.

Oh ja, en wat dacht je van kinderen die jou niet heel warm welkom heten? En waarom is dat dan? En hoe ga je ermee om? Zet de moeder ze tegen je op? Waarom doet ze dat? En wat moet jij daar nou mee?

Waar staat de nieuwe partner in dit hele verhaal eigenlijk? Ben jij de hoofdverzorger en hij is de ouder die aan het werk is? Of is hij die betrokken vader die voor de kinderen zorgt terwijl jij werkt? Staat hij naast je of neem jij allerlei taken en verantwoordelijkheden op je die niet perse van jou zijn?

En hoe zit het met de ex? Welke positie neemt die in? Is dat een laissez-faire persoon die in harmonie met de nieuwe situatie omgaat? Of is dat nou juist een persoon die op alle vlakken dwarsligt? En wie communiceert met die ex?

Ik ken stellen waar de moeder en de nieuwe partner van de vader heel goed samen door één deur kunnen, en veel samen overleggen, zo niet alles. Maar het kan ook totaal anders zijn. Dat je het gevoel hebt dat je elke millimeter moet veroveren, en dat je er alleen voor staat. Voor kinderen die niet van jou zijn.

Oh, en nog zo’n beladen onderwerp: waardering en erkenning. Ik heb al eerder een blog geschreven over het belang van elkaar zien, en horen. Het is een oerbehoefte.

Maar wat als de moeder geen enkele vorm van erkenning van jouw bestaan geeft, de rol die jij kunt hebben of hebt in het leven van haar kinderen ondermijnt. Hoe voelt dat dan voor jou? En hoe verhoudt zich dat dan ten opzichte van de kinderen naar jou?

Je merkt het vast al, mijn hoofd draait overuren als ik me hier een voorstelling bij probeer te maken.

En het is echt te makkelijk om te zeggen: “Ja hoor eens, ze wist toch waar ze aan begon? Ze wist toch dat hij kinderen had?”. Want je hebt werkelijk geen idee. Je kunt terechtkomen op spekglad, flinterdun ijs, waar jij je staande probeert te houden in een omgeving die licht ontvlambaar en kwetsbaar is.

Als je wel eigen kinderen hebt, kun je dan teruggaan naar dat moment dat je je kind voor het eerst in je armen hield?

Kwam er toen op magische wijze een handboek tevoorschijn waarin uitermate gedetailleerd stond wat je wanneer in welke situatie moest doen? Nee toch? Je had toen toch ook geen idee?

In een samengesteld gezin is dat niet anders. Nou ja…met dien verstande dat een samengesteld gezin altijd de componenten rouw en verdriet met zich meedraagt. Pijn, frustratie. Naast liefde. Maar die pijn, de rouw en het verdriet zit ook in en bij de kinderen.

Kortom, ik vind het geweldig dat er vrouwen als Irma en Liesbeth zijn, die zo’n dag organiseren. Die dames, maar ook zeker heren, een plaats geven waar ze verhalen kunnen uitwisselen, emoties herkennen bij elkaar, want nee, je bent echt niet de enige die worstelt.

En ja, het kan altijd erger dan wat jij meemaakt in jouw situatie. Dat doet niets af aan wat jij meemaakt, maar hoe fijn is het dat je je verhaal kunt delen! Dat je “soortgenoten” ontmoet en bij elkaar terecht kunt.

Ik voel me vereerd dat ik erbij mocht zijn, wat een mooie sterke vrouwen heb ik ontmoet. En natuurlijk ook dank aan de coaches Jeanette Hultzer, Marieke Jansen, Imke Heeren, Marlies van Hal, Jolijn Fiddelaers en Yvette van den Berg. Het was fijn ze te ontmoeten, en heel leerzaam.

Ben jij ook een stiefmoeder met dilemma’s? En wil je het daar eens (verder) over hebben? Neem dan contact met me op. Ik hoor graag jouw verhaal.