De broze band tussen biologische moeder en stiefmoeder

Een tijdje geleden woonde ik een netwerklunch bij, waar een heel aardige stiefplancoach/mediator een presentatie gaf. Een aantal zaken waren herkenbaar, maar er was ook iets wat me wel aan het denken heeft gezet.

 Zij stipte als onderwerp “de broze band tussen de biologische moeder en de stiefmoeder” aan. Ik vraag me af waarom deze broos moet zijn. En waar hij dan uit moet bestaan.

 In de basis is de enige “band” die je als liefmoeder hebt met de biologische moeder een verzorgende lijn ten aanzien van de kinderen, en oh ja…een partner.

 In mijn beleving, misschien ben ik een idealist, zetten de beide biologische ouders de opvoedlijnen uit, en heb je als stiefouder  daarin “enkel” een toegevoegde plek. Je bent de handhaver van de regels die de biologische ouders opstellen, je bent medeverantwoordelijk voor de kinderen binnen die regels, en daarnaast hanteer je met je partner wat ik noem de huisregels van je eigen huishouding/gezin. Dit geldt wederzijds. Zo sta je als partners naast elkaar en kun je elkaar versterken en ondersteunen.

 Dus gaat het over twee vrouwen die een verantwoordelijkheid hebben ten aanzien van de kinderen, waarbij ze beide respectvol met elkaar moeten omgaan. Ze hebben elkaar niet uitgekozen, en “hoeven” dus ook niet zoveel van elkaar, behalve een wederzijds respect tonen van mens naar mens.

 Nadrukkelijk niet meer dan dat. Dus ik begrijp het niet helemaal, die broze band. Wat is dat dan? Waarom moet er een band zijn? Waar bestaat hij uit?

 Een concurrentiestrijd?  Want daar lijkt het soms wel op. “Ik doe het beter dan zij?” “Ik ben een betere moeder?” “Ze zijn liever bij mij dan bij jou?”

 Wat een nare plek om op te staan, ik zou daar niet willen zijn.

 “Ik heb geen geschiedenis met mijn liefkinderen”. Is dat dan zo erg? Moet er dan een inhaalrace plaatsvinden? Zo snel mogelijk zoveel mogelijk “verplicht leuke” dingen met elkaar doen? Waarom? Je hebt in principe genoeg tijd om herinneringen op te bouwen lijkt me.

 “Ze moeten mij net zo leuk vinden als hun moeder” Waarom? Dat ben je toch niet? Je bent toch JIJ, dat is toch meer dan genoeg?

 En over wie gaat dit dan eigenlijk? Jezelf of de kinderen?

 Ik heb zelf twee kinderen, en twee stiefkinderen – wij noemen ze liefkinderen, want we vinden “stief” niet zo aardig klinken. Mijn kinderen zijn geweldig, mijn liefkinderen zijn de mooiste kadootjes die ik ooit heb gekregen. Dat betekent niet dat alles alleen maar over rozen gaat, en er nooit problemen zijn. Want we leven niet in een roze wereld waar nooit een onvertogen woord valt, ze zijn namelijk 7, 10, 12 en 14, dus het zou ook niet realistisch zijn om perfectie -whatever that may mean- te wensen en te verwachten.

 Zelf heb ik nooit de behoefte gevoeld moeder te zijn van mijn liefkinderen, want ze hebben al een moeder. En mijn kinderen hebben al een vader. Dat vind ik een bijzondere plek, en die verdient respect en waardering

 Ik zou me storen als mijn ex zich als vader aangevallen zou voelen in zijn vaderschap, en ik zou niet willen dat mijn plaats als moeder ruimte moet maken “omdat zij ook zo nodig wat moet moederen”. En nee, ik ben het niet altijd eens met mijn ex, en ik weet vrij zeker dat dat wederzijds is.

 Ik merk op dat in dit verhaal tot nu toe niet zoveel gezegd wordt over de biologische moeder ten opzichte van de liefmoeder.

 En dat is nu eigenlijk ook mijn punt…MOET je nou echt moeder van je liefkinderen willen zijn? Of kun je ook “gewoon” jezelf zijn en je persoonlijkheid en alles wat jij als persoon meebrengt bij je samengestelde gezin neerleggen zodat elk gezinslid op zijn of haar eigen wijze en tempo een band met jou kan opbouwen zonder de strijd?

 Laat moeders moeders zijn, respecteer jezelf en elkaar, laat ruimte voor elkaar. Dan kun je van mens naar mens communiceren en mag je de hele stiefmoeder/biologische moeder band laten voor wat ie is. Broos of niet broos…in ieder geval niet zo relevant.