The elephant in the room.

Het is een mooie Engelse uitdrukking: "The elephant in the room". Dat probleem wat iedereen ziet, maar niemand bespreekt.

Er zijn van die olifanten in kamers die we liever niet zouden willen zien, maar het zou beter zijn ze te erkennen en te bespreken. Maar je hikt ertegenaan. Want het is lastig. De onderwerpen kunnen discussies of ruzies uitlokken, ze zijn vervelend, ongemakkelijk. Je weet eigenlijk van tevoren al dat het geen leuke gesprekken worden als je het bespreekbaar maakt.

Het zijn vaak zaken waar je overeenstemming over moet vinden, dus je bent afhankelijk van anderen en elkaar om het rond te krijgen.

Herken je een van de volgende situaties of voorbeelden?

Je gaat trouwen of samenwonen, en er wordt gesproken over huwelijkse voorwaarden. Eehh...moet dat? En waarom? Wat vind je daar eigenlijk van?

En als je het nou niet eens bent met elkaar? Wat gebeurt er dan?

Je vraagt je af of alle kinderen in het samengestelde gezin gelijk behandeld worden. Emotioneel, maar ook financieel. Is er een onderscheid tussen jouw kinderen en die van je partner? Wat als je ook samen nog een kind hebt?

En hoe moet dat met het familiebedrijf, waarin de opvolging niet geregeld is? Je zus vindt dat zij – gezien haar opleiding en ervaring- de aangewezen persoon is om het bedrijf over te nemen, maar je ouders hebben daar geen vertrouwen in.

Dat spreken ze niet uit, maar ze regelen ook niets voor later. Je ziet het conflict al ontstaan...want hoe moet je zus zich niet afgewezen voelen in die situatie? En hoe moet deze zakelijke issue dan worden opgelost? En waarom wordt dat jouw probleem?

Je vindt dat je broer zijn leven lang al is voorgetrokken door je ouders, terwijl jij het meest betrouwbare kind was dat nooit uit de pas liep en hij alles deed wat verkeerd was. Nu kopen ze ook nog een huis voor hem, want "hij heeft ons harder nodig dan jij".

Hmmm...je wilt het hem wel gunnen, maar het voelt toch niet zo lekker.

Je kunt je voorstellen dat dit soort onderwerpen bespreekbaar maken niet altijd soepel zal gaan. Het willen benoemen alleen al kan voor slapeloze nachten zorgen.

Vaak zijn deze onderwerpen moeilijk, omdat er een emotionele lading onder ligt, we doen aannames over onze onderlinge verstandhoudingen, maar we weten niet 100% zeker of onze veronderstellingen kloppen. En eigenlijk willen we liever niet verkeerd begrepen worden, of erkennen dat onze onderlinge banden niet zo goed zijn.

Soms is het makkelijker om het maar op zijn beloop te laten en te denken "we zien wel, het komt wel goed." Dus negeren we de olifanten maar.

Waar gaat dit uiteindelijk over? Geld? Materiële zaken? Bedrijfsmatige overwegingen? Volgens mij niet. Volgens mij gaat het om relaties, erkenning, gezien, gehoord en gewaardeerd worden. En het lef te hebben kwetsbaar te zijn.

Het gaat om onuitgesproken emoties, verdriet, teleurstelling, misschien ook boosheid, verwachtingen. Hoop op een goede of verbeterde relatie, een andere manier van met elkaar omgaan.

Lastig, lastig… Want hoe bespreek je dat? Krijg je uitgelegd wat je nou eigenlijk bedoelt, of waar je pijn zit? Weet je dat eigenlijk zelf wel?

Heb jij ook olifanten in kamers rondlopen die je eigenlijk wel weg wilt hebben? Weet je niet goed hoe je dit aan kunt pakken, met je partner, of met je familie?

Wellicht zijn dit zaken waar je graag over zou willen praten?

Stuur me dan een berichtje, dan kijken we samen of we wat helderheid kunnen creëren. En wellicht kunnen we de conflicten vermijden en de communicatie verbeteren.