Buitenspel

De laatste tijd heb ik - helaas- te vaak te maken gekregen met gescheiden ouders, die te maken krijgen met een kind of kinderen die niet meer naar hun toe willen komen, of significant minder tijd met hun vader of moeder willen doorbrengen.

En waarom?

Uit het kind krijg je niet veel informatie, ze komen helaas vaak niet veel verder dan: “Ik wil het gewoon niet meer.” Of: “Ik wil het er niet over hebben.”

De andere ouder kan aangeven: “Als het kind niet wil ga ik niet dwingen.” Als betreffende ouder kun je daarmee in een spagaat komen te staan, want je wil graag dat je kind naar je toe komt, maar het afdwingen heeft ook niet echt de voorkeur. En dan sta je dus met lege handen.

Wat wel duidelijk is is dat het kind, of de kinderen, in een loyaliteitsconflict zitten. Ze kunnen niet meer vrij bewegen in de omgang met één van de ouders. In een loyaliteitsconflict wordt een kind heen en weer geslingerd tussen de ouders, en ze kunnen ander gedrag gaan vertonen.

Zo kunnen ze opeens niet meer zindelijk zijn, terwijl ze dat wel waren, Waarmee ze eigenlijk terug gaan naar een plek in het verleden.

Ze zeggen tegen ouder A het ene, en tegen ouder B het andere, dus tonen ze wenselijk gedrag, waarmee ze eigenlijk niet meer bezig zijn met hun eigen emoties, maar met die van hun ouders.

Ze trekken zich terug, ze gaan zich misdragen, of zich juist enorm “pleasend” opstellen.

Of ze zeggen niet meer bij de ene ouder te willen wonen.

Maar een kind moet niet hoeven kiezen tussen ouders, dat is onnatuurlijk gedrag.

En wat een kind eigenlijk zegt is: “Ik wil onder deze omstandigheden/voorwaarden niet naar papa/mama.”

Een deur naar mogelijke ouderonthechting, of -verstoting staat open, en dat is waar je ver van zou moeten blijven.

Het weer vlot trekken van contact met je kind(eren), en het vermijden van ouderverstoting vraagt om veel inspanning, van alle betrokken partijen. Dat kunnen therapeuten of coaches zijn, soms is juridische bijstand zelfs nodig.

Maar het herstel start met de ouders. Ergens tussen de ouders ligt een probleem, verdriet, pijn, boosheid. En dat zal eerst opgeruimd moeten worden. Anders kun je als ouders niet openstaan voor een stap naar de kinderen.

Beide ouders zullen moeten inzien en erkennen dat ze beiden verantwoordelijk zijn voor de ontstane situatie, waar ze hun kinderen in geplaatst hebben, en waarmee ze dus - allebei - hun kinderen beschadigen.

Want hoe verdrietig en pijnlijk moet het voor de kinderen zijn, om in die positie te worden gezet waar ze moeten kiezen tussen hun ouders.

Ouders moeten naar inzichten waarmee ze hun kind(eren) kunnen verlossen van de zware druk van het loyaliteitsconflict.

Wil jij ook niet meer buitenspel staan in het leven van je kind(eren)? Willen jullie een stap zetten naar de rust en vrijheid voor jullie kinderen? Neem dan contact met me op.