Echte mannen huilen niet

Mannen en emoties…Hoeveel van jullie hebben een vader die emotioneel onbeschikbaar was? Die echt wel van je hield of houdt, maar totaal niet over emoties kan of kon praten, en die bij problemen in een regelstand schiet, en in plaats van luisteren in actie of met oplossingen komt?

Mannen praten liefst zo min mogelijk over emoties. Ze hebben ze heus wel, maar hoeveel van de dames lezers zijn bekend met rollende ogen als je aan je lief vraagt: ‘Hoe voel je je, en moeten we niet eens praten?’ In dit artikel staat er wat over beschreven.

Wie van jullie is al eens in relatietherapie geweest waar manlief gevraagd werd zijn emoties te delen…ik geef je te doen.

Zoals ik ooit las in ‘Karakter’ van Bordewijk: ‘Een man met verdriet huilt niet, hij vloekt.’ Verdriet tonen is een teken van zwakte, en zwakte tonen voor mannen…nou ja..moet dat nog echt uitgelegd worden?

Dus ze halen diep adem, vinden het allemaal buitengewoon vervelend, en gaan door. Ze nemen een positie is die ze kennen, waar ze wat mee kunnen, en bikkelen door.

Je kunt je vast voorstellen dat een man, als hij wordt geconfronteerd met iets ingrijpends, zoals een scheiding, net zomin zijn emoties kan delen, of zijn verdriet, of angst. Hij gaat in de aanval, of in de verdediging, schiet in een controle stand, waarbij hij zal proberen de hele situatie zo te plooien dat het voor hem werkbaar en verdedigbaar is. Naar zijn omgeving, zijn kinderen, zijn familie. Dus hij neemt het heft in handen, focust op hoe de kinderen verdeeld gaan worden, hoe de alimentatie eruit gaat zien, en hoe de financiën geregeld gaan worden.

En in de categorie ‘cognitieve dissonantie’ kunnen ze met voorbeelden en voorwaarden komen die niet echt redelijk zijn, maar die wel hun positie rechtbreien. Bijvoorbeeld door te zeggen dat ze niet voor de kinderen kunnen zorgen omdat ze moeten werken. Of dat het echt redelijk is de kinderen tot op het bot te verwennen omdat de scheiding al zielig genoeg is. (Overigens zijn er meer dan genoeg vrouwen die ook in zo’n stand duiken, maar dat is voor een andere keer.)

Een man zegt liever dat hij het best vindt dat je bent vertrokken, dan toe te geven dat hij het eenzaam vindt. Dat ie niet bang of bezorgd is voor de reacties van de omgeving. Hij gaat liever naar de rechtbank om te strijden, niet zozeer vanwege het geld of de regeling, maar om de ander net zoveel pijn te doen. Maar dat zeggen ze natuurlijk niet.

Of hij begint juist helemaal geen rechtszaak, omdat winst niet zeker is. En verliezen is natuurlijk geen optie. Toegeven dat ze zich verraden voelen of wanhopig, verloren en radeloos? Liever niet. 

Want echte mannen huilen niet. Die vloeken even, en die gaan door. Natuurlijk. Rug recht, diep inademen, en door……

Wil je ook eens ‘niet’ over je verdriet en pijn praten? Neem dan contact met me op.