Gedegradeerde man

Ja, kinderen, hoe leuk. De gedachte om samen een kind te krijgen is lief en zacht, en wellicht ook romantisch. Maar de impact is enorm.

We kunnen er vanuit het perspectief van de vrouw naar kijken, maar ik wilde dit keer eens kijken naar het effect dat het op mannen kan hebben. Want die kunnen het best heel zwaar hebben.

Wanneer de baby er is, verandert de wereld. De hele relatie komt in een ander licht te staan. Plotseling draait alles om het kind: voeding, luiers, slaapritmes, opvang. Het lijkt soms alsof er nergens anders meer ruimte voor is.

De prioriteit van hun vrouw ligt bij het kind, waarbij het kan voelen alsof de partnerrelatie helemaal in de schaduw komt te staan. Wat eerst een liefdesrelatie was, verandert in een ouderschap waarin de man zich minder zichtbaar voelt.

Waar de man zijn vrouw op één blijft hebben staan en daarnaast de (zorg voor) de kinderen omarmt, wordt hij geconfronteerd met het gegeven dat dat bij de vrouw vaak anders werkt. Hij voelt dat hij een andere positie heeft gekregen, ongevraagd en vaak ook ongewild. Er is een gezinssysteem ontstaan, en is hij verschoven, van partner naar sec vader.

De kinderen zijn tussen hem en zijn partner komen te staan.

Ja, er worden dingen van hem gevraagd die door die andere positie verder van hem afstaan maar zijn gevoel is er één van verlaten zijn, van machteloosheid, omdat hij niet op kan en wil boksen tegen die blauwe baby ogen.

Het spannende, het “wij tegen de wereld”, het zoenen, het warmte zoeken bij elkaar, dat mist hij en daarom voelt hij zich op zichzelf terug geworpen. Het voelt eenzaam als die eerdere partnerrelatie ineens ver ondergeschikt is aan het ouderschap. Dat is zijn gevoel, en dat hij niet wakker wordt of het kind minder begrijpt is hooguit een gevolg, maar niet hetgeen wat hem gevoelsmatig zo raakt.

De man merkt dat zijn inspanningen vaak worden overschaduwd door verwijten of kritiek. Wat hij ook doet, het lijkt nooit goed genoeg: zijn gebrek aan betrokkenheid bij de kinderen, zijn onhandigheid bij het verzorgen van de baby, of het feit dat hij te veel tijd op zijn werk doorbrengt.

Hij voelt zich voortdurend tekortschieten en gedegradeerd, alsof zijn rol als partner en vader nauwelijks wordt gewaardeerd. De gesprekken met zijn vrouw draaien steevast om de kinderen. De man wil wel betrokken zijn, maar hij weet niet meer hoe zonder verwijten te krijgen.

Mannen kijken vaak anders aan tegen een opvoeding. De opvoeding zou idealiter een Yin en Yang moeten zijn, maar dat wordt anders ervaren. Waar hij de kinderen liefdevol naar zelfstandigheid wil brengen identificeert de vrouw zich vooral als moeder.

De ruimte die hij voor zichzelf wil houden, en waar hij balans in zoekt, wordt hem als egoïsme verweten. Maar waar de moeder “alles opzij zet voor de kinderen” wil hij ook ruimte voor zichzelf hebben als persoon.

Seks en intimiteit zijn naar de achtergrond geschoven, want "moe," "nog aan het bijkomen van de bevalling..." De intimiteit en verbondenheid die er vroeger was, staan onder druk. Het kan moeilijk zijn om hierover te praten, want de angst om ongevoelig over te komen is groot.

Dit gevoel van degradatie is ingewikkeld en beangstigend. Wanneer houdt het op? Als de kinderen het huis uit zijn? En als hij zich nu al zo opzijgezet en uit verbinding voelt, hoe moet dat dan jaren later? Kunnen ze dan nog wel partners zijn? Komt dat ooit goed?

Herken jij je in hierin? Wil je naar die relatie met je vrouw waarin jullie wél als partners samen zijn? Waar je lief niet alleen moeder is, maar ook vrouw?

Of herken jij je in de rol van de vrouw? Wil jij je man weer terug als gelijkwaardige partij met wie je gezamenlijkheid en verbinding hebt?

Neem dan contact met me op.