Geld, samen spelen samen delen

Recent werd ik door Jeanine Tanis geïnterviewd voor het Algemeen Dagblad over de manier waarop vrouwen met geld om te lijken gaan, en hoe het voor problemen kan zorgen bij een scheiding.

We kennen allemaal wel verhalen uit onze directe omgeving over de drama’s die kunnen ontstaan als we niet weten hoe de (geld)zaken geregeld zijn. Veel vrouwen laten de geldzaken nog steeds over aan de man en weten daardoor niet (precies) wat er binnenkomt en wat er uit gaat. Het invullen van de belastingformulieren, het regelen van de ziektekosten, de hypotheek en ga zo maar door.

Bij het wegvallen van de partner door overlijden of een scheiding staan veel vrouwen met de handen in het haar. Ze hebben geen idee waar te beginnen, wat, waar, en hoe zaken georganiseerd zijn en wat ze ermee moeten.

In geval van overlijden blijft de langstlevende partner meestal nog een beetje verzorgd achter, maar in geval van een scheiding zijn de verhalen vaak vreselijk: ruzies over (de hoogte van) de alimentatie, onvoldoende eigen draagkracht van één van de partners om zelfvoorzienend te zijn en (daardoor) financieel afhankelijk te zijn en te blijven van de ander. En helaas is het in de meeste gevallen nog steeds zo dat de vrouw aan het kortste eind trekt.

Want “wij vrouwen” hebben het vaak niet goed geregeld. We hebben geen samenlevings- of huwelijkscontract, we hebben geen betaalde baan, of een onvoldoende verdienende baan. We hebben onze huwelijkse voorwaarden niet aangepast tijdens onze relatie. We hebben wel een bepaalde levensstandaard en de daarbij behorende kosten, maar geen of onvoldoende eigen draagkracht om dat leven op dezelfde manier voort te zetten als we op eigen benen moeten staan. Of om überhaupt een eigen leven op te bouwen.

En we zijn beledigd of onthutst over de gedachte dat anno nu veel vrouwen het wel hebben over “gelijke behandeling en beloning”, maar toch blijkbaar nog steeds onvoldoende hun ‘mannetje’ staan als het op geldzaken aankomt. (Grappig dat de term is: “je mannetje staan”…just saying)

Als vrouw mag je je wel degelijk meer verantwoordelijk voelen voor je (financiële) positie, en die ook claimen. Want het feit dat je niet of minder (betaald) werkt, betekent niet dat je niet gelijkwaardig bent (of zou moeten zijn!) in jullie relatie.

Als we werken is dat heus niet alleen om de kinderopvang te bekostigen. Het is ook om onderdeel te blijven van onze (economische) samenleving, ons te blijven ontwikkelen. En als we niet werken regelen we “zo’n beetje alles” om ervoor te zorgen dat onze partner zijn ding kan doen.

En dat “ding” wat mannen doen, dat werken, dat is OOK zorgen voor elkaar.

Maar buiten dat..ik begrijp de uitspraak: “ZIJ” heeft het niet goed geregeld” niet heel goed, en ik vind het op z’n zachtst gezegd nogal kort door de bocht. Hoe is dit alleen iets waar je als vrouw aan moet denken? Je bent toch samen verantwoordelijk voor je relatie.

Ook als man zou je moeten kunnen bedenken dat er een vaak volkomen afhankelijke situatie gecreëerd wordt als “zij de kinderen doet en jij het werk". En dat ook dat een druk legt, juist ook bij hem, als het slechter gaat in de relatie, want “wat moet zij dan?”

Zij is dan geen partner meer, maar een blok aan het been, de moeder van zijn kinderen waar hij wel voor moet zorgen. Tel daar de frustratie bij op van het laten ontstaan van deze afhankelijke relatie en kijk: een vechtscheiding is geboren.

Je hebt het dus SAMEN niet goed geregeld, en niet alleen “ZIJ”.

Je laat elkaar in de steek op het moment dat je dat leuke huis met die leuke hypotheek koopt en niet met elkaar om tafel gaat zitten om eens goed door te spreken hoe het nu eigenlijk geregeld gaat of moet gaan worden. Je ontloopt beiden je verantwoordelijkheid als je niet met elkaar bespreekt hoe de taken in huis verdeeld gaan worden, wat je van elkaar verwacht. Hoe je beiden wil dat je relatie eruit ziet, of komt te zien.

Veel mannen en vrouwen vinden het voeren van zo’n gesprek toch nog vaak moeilijk of beladen. Afspraken maken of praten over “wat gebeurt er na onze relatie” wordt gezien als lastig of een motie van wantrouwen, helaas.

Misschien kunnen we eens beginnen met aan elkaar te vragen wat er zo eng aan is? Waarom dat gesprek zo lastig lijkt. En wat WE eraan kunnen doen om toch dat gesprek aan te gaan.

Wil je daar wat hulp bij? Neem dan contact met me op.