Horen, zien, zwijgen.

Na een scheiding ben je vaak op zoek naar (emotionele) veiligheid. Een nieuwe veilige omgeving voor jezelf en je kinderen, een plek waar je je goed voelt, thuis voelt, waar rust is, waar je kunt ‘landen’.

Je verhuist, gooit de indeling van de kamers om, je verandert iets rigoreus in je leven. Je gaat op zoek naar een nieuwe balans, voor jezelf en voor je kinderen. Je doet een beroep op je eigen sociale vangnet, om overeind te blijven, te mogen huilen, klagen, of om een schop onder je spreekwoordelijke kont te krijgen om verder te gaan.

De manier waarop je naast en tegenover mensen staat wijzigt vaak. Kijk bijvoorbeeld naar de relatie met je omgeving: je ex-schoonouders, je eigen familie, je vrienden. Maar je zoekt ook je vrienden en familie op om bij te kunnen tanken, en zonder beoordeeld te hoeven worden tot rust te kunnen komen.

Dit is niet altijd duidelijk voor je omgeving. Zoals zoveel zaken onduidelijk zijn voor je omgeving. En je omgeving komt graag met (goedbedoelde) adviezen en opmerkingen, onnadenkend, vaak voortkomend uit onbegrip.

"Waarom moesten jullie nou uit elkaar, het ging toch goed? Jullie hadden alles?"

“We vieren altijd eerste Kerstdag bij ons thuis, dat weet hij toch ook? Je kunt hem toch vragen of jullie kinderen bij jou kunnen zijn die dag? Dan hebben we alle kleinkinderen bij elkaar. Dat is toch niet zo moeilijk?”

"Zij ging vreemd? Ja nou ja...jij was dan ook nooit thuis, dus wat verwacht je dan?"

“Ik begrijp niet waarom jij en hij nog steeds bij de mediator moeten zitten, tegen ons is hij altijd heel beleefd, en jullie kinderen zijn toch ook gewoon dol op hun vader?"

"Hij is nooit goed geweest in het onthouden van afspraken, dat weet je toch. Dus dan kun jij dat toch voor hem blijven doen?”

“Ja, ik weet dat hij zijn kinderen al maanden niet heeft gezien, hij is gewoon druk. Dat zei hij tegen me. Dat kan toch ook waar zijn?”

“Die nieuwe vriend van je ex is echt een aardige vent hoor, ik snap wel dat het voor jou wat snel lijkt, zo kort na de scheiding, maar het leven gaat toch door? Heb jij nog niet een nieuw iemand op het oog?”

"Waarom zeg je niet gewoon dat ze niet meer onaangekondigd langs mag komen, ze woont er toch niet meer?"

"Kon je nou echt niet bij elkaar blijven voor de kinderen? Zo erg was het toch niet?'

Herkenbaar? Ik vind dit persoonlijk erg vervelend, heel pijnlijk. En toch... ik weet zeker dat ik me ook schuldig heb gemaakt aan het uiten van dit soort ontactische, maar echt goedbedoelde opmerkingen.

En ik geloof echt wel dat het uit de beste bedoelingen voortkomt hoor, ik spreek in ieder geval voor mezelf in dit geval. Maar ik had ook wel iets beter mogen nadenken. Want mijn nekharen gaan en gingen overeind staan van dit soort teksten als het mezelf betrof. Want dit soort uitspraken geven een gevoel van onveiligheid.

Ze geven je namelijk het gevoel dat jij jezelf moet verdedigen, dat er iets te verklaren is. Of uit te leggen aan iemand. Dat het alleen aan JOU lag, dat JIJ niet genoeg deed of doet. En dat is net iets te simpel gedacht.

Want je hebt behoefte aan begrip. Begrip voor de inflexibiliteit van de afspraken. Begrip voor het gedrag van de ander, waardoor jij niet kunt handelen, of in verweer kunt gaan. Waardoor jij in de verdediging wordt gedrukt.

Begrip voor het niet nakomen van afspraken, waardoor jij in een spagaat moet. Een kennis zei fijntjes: "Een ouderschapsplan is een wassen neus als de ander ervoor kiest het niet na te leven. Dus wat moet je dan, met al die mooie afspraken en vastgelegde regelingen? Procederen? Mediation? Dat kost een vermogen, en waarom zou het moeten? Ik moet geld uitgeven om aan te horen hoe en waarom de ander zijn afspraken niet nakomt??

Ja... leg dat maar eens uit. Want als het antwoord is "Maar je maakt toch niet zomaar afspraken? Waarom houdt die ander zich er dan niet aan?", kun je dus niet zoveel anders doen dan je schouders ophalen, verdrietig zijn of hopen op een grote zak met geld om inderdaad een gang naar de rechter in te zetten. Als dat al iets zou oplossen. Mij is wel eens verteld: "U heeft geen juridisch conflict, u heeft een communicatie-conflict." Lekker dan... Dus? En wat dan?

Want je zoekt rust en veiligheid, je hebt geen zin in conflicten, je hebt geen zin om het hele verhaal nogmaals uit te moeten leggen. Soms begrijp je zelf niet eens wat er nou eigenlijk gebeurd is.Want je zoekt rust en veiligheid, je hebt geen zin in conflicten, je hebt geen zin om het hele verhaal nogmaals uit te moeten leggen. Soms begrijp je zelf niet eens wat er nou eigenlijk gebeurd is. En waarom de conflicten maar voort lijken te slepen.

Dus lieve gescheiden en scheidende vrienden en vriendinnen: mea culpa voor mijn ontactische opmerkingen. Ik zal voortaan beter nadenken.

Lieve vrienden, ouders en vriendinnen, omstanders, denk even heel goed na vóor je wat zegt. Want ondanks je goede bedoelingen kan wat je zegt enorm lomp en kwetsend overkomen.

Vraag eerst even of de ander wel in gesprek wil over de situatie. Bied je hulp aan, maar laat het aan de ander die wel of niet aan te nemen. Voel je niet beledigd als je hulp niet wordt aangenomen. Want het gaat niet om jou, het gaat om de ander.

Het is vaak al moeilijk genoeg. Sta zo dichtbij dat de ander je kan vinden, maar ver genoeg om lucht te geven, zelfs al gaat het om je kind, beste vriend(in), vader of moeder.

Vraag jezelf af of wat jij te bieden of te zeggen hebt wel relevant is voor die ander, die je zo graag wilt helpen. Want soms is samen stil zitten en niets zeggen de beste hulp die je kunt geven.

Kun jij wat hulp gebruiken? Neem dan contact met me op. Ik beloof je dat ik zal luisteren.