Ahhh...zielig

‘Zielig’…wat is dat eigenlijk…Letterlijk betekent het meelijwekkend, deerniswekkend, beklagenswaardig of erbarmelijk.

Klinkt niet best.

We vinden heel veel mensen, situaties, dieren en omstandigheden ‘zielig’.

Als mensen gaan scheiden, of gescheiden zijn, zijn heel veel zaken ‘zielig’. Zijzelf, de –wederzijdse- familie, maar ook zeker de kinderen.

‘Zo zielig, de kinderen zijn alleen om de week bij mij of bij hun vader’. ‘Zo zielig, de kinderen zien hun vader nooit meer, hij is gewoon vertrokken’. ‘Zo zielig, mijn kinderen zien hun stiefbroertje niet meer nu we uit elkaar zijn’. ‘Zo zielig, de kinderen mogen niet meer bij mijn ex-schoonouders komen’.

Ga zo maar door, je kunt vast zelf ook voorbeelden bedenken. Je kent ook vast volwassen mensen om je heen die ‘zielig’ zijn. En wat vind je nou van die mensen?

Omdat we onze kinderen zo ‘zielig’ vinden gaan we compenseren, ons schuldgevoel afkopen, ons gevoel van falen sussen.

Dus we kopen tóch die laatste versie van FIFA, de nieuwe Playstation, of tablet. We kopen die nieuwe telefoon, die veel te dure jas of schoenen voor ze. Echt nodig? Mwah…nee, niet echt. Maar we doen het toch. ‘Ze zijn zielig’, zij mogen ook wel eens wat. Vaak is het niet eens een bewust proces maar doen we het onbewust, we ontdekken het pas als we kritisch achterom kijken naar ons gedrag.

Als ze ruzie maken met elkaar of met kinderen op school lossen wij het wel voor ze op, ze mogen toch wat later naar bed als ze dat willen (ja…ook op die schooldagen..), we vinden wat minder van die maximale schermtijd, kortom: we laten onze opvoedregels los. Want ze zijn zo ‘zielig’, en ze hebben wel wat leuks verdiend.

En het is heel begrijpelijk hoor, menselijk, logisch. Want wij willen voor onze dierbaren liefst een zachte wereld, waar geen weerstand is, waar gouden randjes zijn, waar alles pais en vree is.

Maar we nemen onze kinderen ook wel wat af op die manier, en we vergeten ze een paar wijsheden en eigenschappen mee te geven. Namelijk de lessen in weerbaarheid, veerkracht, incasseringsvermogen, oplossingsgerichtheid.

Wat we ze afnemen is hun vermogen zelf naar een oplossing te zoeken, of er in ieder geval bij betrokken te zijn. Wij vertellen ze ‘wel even’ hoe ze zich moeten voelen en gedragen, in plaats van het bij hen zelf neer te leggen. Of ze te vragen wat ze van iets vinden. Of we lossen iets voor ze op, wat ze misschien helemaal niet willen. Maar wij vinden dat we dat moeten doen voor ze.

Wij leren ze dat vervelende situaties gecompenseerd ‘moeten/mogen’ worden. Met een ijsje, met een jas, met een computerspel.

Leren we ze daar dan ook mee dat het leven soms is wat het is? Dus soms bijzonder vervelend, oneerlijk, onterecht? Dat de halve wereld vol zit met mensen die stomweg niet aardig zijn, die alleen aan zichzelf denken, die helemaal niet met jou bezig zijn, of nog erger: die het wel prima vinden als het jou niet goed gaat.

En hoe triest is het als er nou toevallig in jouw omgeving of familie ook dat soort mensen zijn. Of dat nou je (stief)vader, (stief)moeder of je familie is.

Hebben ze dat verdiend? Natuurlijk niet. Is het eerlijk? Verre van. Maar hoeveel spullen en compensatiegedrag moet je daar tegenover stellen?

Ik bedoel natuurlijk niet dat je je kind niet mag troosten, en dat er altijd enkel een harde les te leren is. Absoluut niet zelfs.

Koester je kind, hou van je kind, troost je kind. Koop een ijsje, of die jas

Maar hou op met ze ‘zielig’ te vinden. Ze hebben namelijk jou. Wees jij dan wat ze nodig hebben om gezond en stabiel op te groeien. Voed ze op in liefde!

En anderen om hen heen houden ook van ze. Laat ze dat zien, en leer ze dat te waarderen. Leer ze om zich heen te kijken, leer ze respect, voor zichzelf en hun omgeving.

Want je hebt namelijk nooit genoeg schoenen, jassen, games of spullen voor ze om de teleurstellingen van het leven te compenseren.

Je kind is niet 'zielig' omdat hij of zij die nieuwe game, jas of schoenen niet heeft. En al helemaal niet als je kind aan zijn huiswerk moet, of naar zijn/haar bijbaantje. Of als hij/zij de vaatwasser moet uitruimen of zijn/haar bed moet opmaken. Of op tijd bij zijn/haar training moet zijn.

Je kind is zielig als jij hem of haar niet ziet, of hoort. Als je je kind loslaat in emoties, zonder ze te begeleiden. Als je ze spullen geeft in plaats van met ze te praten. Als je ze sust in plaats van ze te helpen om te gaan met situaties, vervelend of goed.

Leer je kind weerbaar te zijn, leer je kind om te gaan met ook de vervelende aspecten van het leven. Wees hun vangnet, maar leer ze opstaan.

Sometimes life sucks. With a passion. Leer ze daarmee om te gaan, en hou vreselijk veel van ze. Want soms ben jij alles wat ze hebben.

Heb jij hulp nodig in je compensatiegedrag? Neem dan contact met me op, dan kunnen we samen kijken naar manieren om hiermee om te gaan.