Je wist toch waar je aan begon?

Pffff….de keren dat je dat als stiefouder naar je hoofd geslingerd krijgt! En meestal niet positief bedoeld.

Maar wat wordt er mee bedoeld?

Laat ik bij het begin beginnen.

Soms kun je als stiefouder best in een lastig parket zitten. Als je stiefkinderen je niet leuk vinden bijvoorbeeld. Of als ze je wel leuk vinden maar de situatie heel ingewikkeld vinden, vanwege bijvoorbeeld een loyaliteitsconflict. Komt vreselijk vaak voor. Bijna altijd. Ze wíllen je best leuk vinden en omarmen, maar dat mag niet van hun vader of moeder. Of ze weten gewoon niet hoe ze dat moeten doen. Want ze kennen je nog maar net.

Of als je eigen kinderen nu eenmaal makkelijker in de omgang zijn dan je stiefkinderen. Wat echt niet vreemd is. Of als je je beklemd voelt tussen de vader en de moeder van je stiefkinderen, omdat je als persoon wordt genegeerd, of je positie wordt ondermijnd.

Of als je je opeens in je huis bevindt en de volledige zorg voor alle kinderen op jouw schouders rust, en je je niet gesteund voelt door je partner. En je weet eigenlijk ook niet hoe die steun eruit zou moeten zien.

Kortom: als je het even zat bent. Je weet het even niet meer.

Op het moment dat je je zorgen, je druk, stress, of angst, uitspreekt kun je een: “Maar je wist toch waar je aan begon?” krijgen. Of nog leuker: “Dan had je maar geen partner met kinderen moeten willen.” Of: “Je moet van de kinderen van je partner houden alsof ze je eigen zijn, schaam je dat je dat niet doet! “

Ik vind dat soort uitspraken nogal wat. Want de dynamiek in een samengesteld gezin is met niets te vergelijken. Maar dat had je dus blijkbaar “moeten weten toen je eraan begon”. Hoe dan?

En wat had je moeten weten? Dat je lief kinderen had/heeft? Ja, dat lijkt me logisch.

Als je kinderen krijgt worden ze zonder handboek geleverd. Je kunt je wat inlezen, wat adviezen krijgen van je kraamhulp, vrienden met kinderen of je ouders, maar het is een pad van vallen en opstaan. En dat is prima. Want je loopt op dat pad met een open hart en veel liefde in je, met de beste bedoelingen je kind zo goed mogelijk op te voeden. Samen met je lief, de andere ouder. En die weet ook net zoveel als jij. Meestal vrij weinig.

Ook stiefkinderen komen zonder handboek. Je kent ze niet vanaf geboorte, je hebt hun eerste jaren niet meegemaakt, en alles wat je van ze weet is je verteld door hun ouder, die vaak met een gekleurde blik kijkt, en vrij instinctief reageert op zijn of haar kinderen. Want hij of zij kent de kinderen. Vanaf geboorte. Met hun blikken en maniertjes, hoe ze communiceren. En jij staat -10 achter, want wat weet jij nou van die kinderen?

Je kunt wel eigen kinderen hebben, maar dat is onvergelijkbaar. Jouw kinderen kunnen totaal anders zijn dan de kinderen van je lief. Dat maakt je stiefkinderen niet stom, lelijk of gillend vervelend. Het zegt alleen dat je een weg te gaan hebt met ze. En zij met jou. Struikelend en zoekend op dat pad met een open hart en veel liefde in je, met de beste bedoelingen de kinderen zo goed mogelijk op te voeden.

Samen met je lief, die jou moet helpen op dit pad. Net zoals jij hem of haar moet helpen bij het leren kennen en omgaan met jouw kinderen.

En hoe had je wat dan ook wanneer moeten weten?

Is er een cursus? Een aantal readers? Of volstaat het alle fotoboeken van de aankomende stiefkinderen te bekijken terwijl je lief alle verhalen vertelt? Zijn er magische engelen die jou elke keer influisteren hoe Elsje of Jantje behandeld moet worden als er wat gebeurt?

Ik denk dat je aan opmerkingen als: “Je wist toch waar je aan begon” heel weinig hebt. Het is jullie pad, jullie samengestelde gezin. En er is er niet één gelijk. En die meningen..van wie komen ze? Staan die mensen in jouw schoenen? Wonen ze in jouw huis?

Welnee. Ze zitten misschien ook wel in een situatie met hun eigen samengestelde gezin, en iedereen gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. Maar dat zegt niets over jouw gevoelens en bedoelingen.

En dat wil niet zeggen dat je beoordeeld of veroordeeld hoeft te worden omdat je net zoals het grootste deel van alle (stief)ouders (die ik ken) een goedbedoelende prutser bent, mezelf niet uitgesloten. Die veel liefde te geven heeft, en vol beste intenties zit. Maar af en toe struikelt. Dat schijnt ook bij ouderschap te horen. Je ziet dat bij “gewone” ouders, pleegouders, en stiefouders. We struikelen.

Vaak is het zoeken naar een vorm. Jouw vorm, jouw grenzen, jullie gezinssituatie, de communicatie tussen jou en je lief, en de andere ouder.

Want het is nogal wat, een samengesteld gezin. En dat je niet wist waar je aan begon lijkt mij best een redelijk uitgangspunt.

Wist je niet waar je aan begon en wil je het eens hebben over hoe je nu wel verder kunt? Neem dan contact met me op.