Inspraak

Gescheiden ouders moeten met veel dingen rekening houden bij het opstellen van de omgangsregeling en het ouderschapsplan.

Welke kosten zijn er, hoe worden de taken en de dagen verdeeld. De meeste ouders proberen dit allemaal zo goed mogelijk te regelen, zodat de kinderen zo soepel mogelijk door het nare proces van een scheiding gaan.

Er worden afspraken gemaakt over school- en sportkeuzes, soms worden er afspraken gemaakt over het moment waarop de eventuele nieuwe liefde kan worden voorgesteld. En waar ook afspraken over gemaakt worden is hoe ze zich willen gedragen in bijzijn van de kinderen.

Dus we zeggen tegen elkaar dat we niet lelijk over de ander zullen praten waar de kinderen bijzijn, we zullen lief en meewerkend naar de 10 minuten gesprekken gaan, en dat zullen we zo vaak mogelijk gezamenlijk doen. Want daarmee geven we bij de kinderen aan dat we als ouders samen de verantwoordelijkheden dragen, en dat we goede ouders willen zijn.

Ik had een gesprek met een aantal tieners, kinderen van gescheiden ouders. En die vonden zonder uitzondering dat soort afspraken tussen ouders ver-schrik-ke-lijk.

“Zit je daar tussen je ouders in zo’n gesprek met je leraar of mentor, zo vreemd. Ze zijn toch gescheiden, blijf dan weg bij elkaar. Ik sta er helemaal niet op te wachten dat ze met z’n tweeën zitten te praten alsof ze het over alles eens zijn.”

“Nee joh, vreselijk, dan ben je jarig, en dan willen ze met het hele gezin, en zo mogelijk met de nieuwe vriend of vriendin erbij, uit eten. Ga dan maar eens uitleggen hoe dat in elkaar zit. Ik wil dat absoluut niet, maar mijn zusje wil juist met het “oude gezin” uit eten. Zo stom, dat gezin is er toch niet meer?”

“Of dan komen ze met elkaar Kerst of Sinterklaas vieren, met zo’n houding van: Kijk ons even goed gescheiden ouders zijn. Was dan bij elkaar gebleven als je het zo leuk hebt met elkaar?!”

“Vreselijk genant, en ontzettend ongemakkelijk. Ik blijf dan zelf het liefst weg, ik weet me echt geen houding.”

Deze uitspraken zetten me aan het denken. Want als gescheiden ouder wil je juist dat de kinderen begrijpen dat je als geliefden uit elkaar bent gegaan, maar dat je nog steeds samen ouders bent. Dat uit elkaar gaan niet hoeft te betekenen dat je elkaar nooit meer spreekt, of ziet, of dat je je ex geen nieuwe partner gunt. Ook al kost dat veel moeite, die nieuwe geliefde van je ex accepteren.

En ik denk persoonlijk dat het best goed is om vanuit dat standpunt te handelen en met je kinderen om te gaan. Als gescheiden ouder is het volgens mij juist fijn te weten dat je ex en jij nog steeds respectvol en beschaafd met elkaar kunnen communiceren en zaken rondom de kinderen samen kunnen regelen.

Blijkbaar denken kinderen daar soms totaal anders over. En willen ze inspraak. Wie elkaar wanneer ziet, wie waarbij aanwezig is, en waarom.

En misschien kan dat komen omdat ze jou en je ex niet regelmatig met elkaar zien praten of communiceren op welke manier dan ook. Of omdat ze toch nog niet helemaal begrijpen waarom er zo fijn gecommuniceerd en gedeeld kan worden met elkaar terwijl je er toch voor gekozen hebt om bij elkaar weg te gaan.

Of misschien omdat je ze het gevoel geeft dat er nog een gezin is, en in hun optiek bestaat dat dus totaal niet meer. Anders woonden ze niet in twee huizen.

Of misschien omdat ze heus wel weten dat jij en je ex helemaal niet leuk en gezellig tegen elkaar doen.

Maar wat ze in ieder geval wel belangrijk vinden is de wetenschap dat als ZIJ aan hun gescheiden ouders vragen eens samen te eten, Kerst of Oud en Nieuw met elkaar te vieren, dat dus kan. Dat jij en je ex je over je eigen ego en schaduw zetten, en dat dus gewoon doen. Aardig, beleefd, en gezellig.

Maar wel in overleg met hen, in plaats van het zelf maar verzinnen en het de kinderen als voldongen feit meegeven.

Hoe kijken jullie kinderen hier tegenaan? Heb je ze dat wel eens gevraagd? Ik ben heel benieuwd naar de antwoorden die je hebt gekregen! Laat je me het weten?