Kind zoekt Ouder

Als kind kijk je vaak op tegen je ouders. Papa en mama weten alles. Je stelt ook geen vragen over hun gedrag, ze zijn zo, en dat neem je voor waar - en voor lief- aan.

Op latere leeftijd kun je je evengoed wel eens afvragen waaróm ze doen wat ze doen, en deden wat ze deden. En soms kan je conclusie zijn dat ze nu eenmaal emotioneel onvolwassen waren, en je daarom niet “goed” hebben kunnen geven wat je nodig hebt gehad, of nog steeds nodig hebt.

Emotionele onvolwassenheid betekent dat iemand moeite heeft om emoties op een volwassen en evenwichtige manier te verwerken en uiten. Dit kan zich op verschillende manieren uiten, zoals impulsief reageren, moeite hebben met verantwoordelijkheid nemen of weinig empathie tonen.

Als je iemand hierop aanspreekt stuit je vaak op weerstand. Ze zijn niet gewend om stil te staan bij hun eigen emoties en reacties, dus kritiek voelt als een aanval, waardoor ze het wegwuiven of de schuld bij anderen leggen.

Emotioneel onvolwassen mensen kunnen jouw gevoelens bagatelliseren of negeren. Dramatisch reageren op kleine dingen.
Of jouw behoeften minder belangrijk maken dan die van henzelf.

Opvoeding speelt ook mee: Als ze nooit hebben geleerd wat emotionele volwassenheid inhoudt, zien ze niet dat er iets ‘mis’ is, en de gehanteerde overlevingsmechanismen (zoals verantwoordelijkheid ontwijken of emoties onderdrukken) voelen als een manier om zichzelf te beschermen.

Emotioneel onvolwassen mensen zullen vaak veel weerstand ervaren in relaties – Bijvoorbeeld als partners, vrienden of collega’s aangeven dat ze moeilijk zijn om mee om te gaan.
Klinken terugkerende conflicten, werkproblemen of eenzaamheid ook bekend?

Omgaan met emotioneel onvolwassen mensen kan uitdagend zijn, vooral als kind, omdat je afhankelijk bent van hen voor liefde, zorg en begeleiding. Toch zijn er manieren om jezelf te beschermen en beter met zulke situaties om te gaan.

Begrijp dat hun gedrag niet jouw schuld is

Emotioneel onvolwassen ouders of verzorgers reageren vaak op hun eigen angsten, onzekerheden of onverwerkte trauma’s. Hun reacties zeggen meer over hen dan over jou.
Herinner jezelf eraan: “Ik ben niet verantwoordelijk voor hun emoties.”

Maar ja…je bent een kind (van je ouders) en je hebt wel degelijk emotionele behoeften in je relatie met hen. Wat moet je dan doen met jouw eigen hunkering naar ouderlijke warmte en steun?

De crux zit hem in het zélf emotioneel volwassen worden. Maar hoe doe je dat, als je zelf geen voorbeelden hebt?
Het is mogelijk om zelf emotioneel volwassen te worden, zelfs als je dat thuis niet hebt geleerd. Je kunt niet veranderen hoe zij zich gedragen, maar je kunt wel leren omgaan met je eigen emoties op een gezonde manier.

Bijvoorbeeld door grenzen te stellen. Wat moeilijk kan zijn, vooral als kind, maar kleine stappen kunnen al helpen.

Onthoud:
Jij bent niet verantwoordelijk voor het emotionele welzijn van een onvolwassen volwassene. Jij hoeft niet hun emoties op te lossen of te dragen.
Je hebt het recht om je eigen emoties en grenzen te beschermen.

Verwacht geen emotionele steun die ze niet kunnen geven. Dat is een pijnlijke constatering, iets moeilijks om te accepteren. Het kan je een gevoel van eenzaamheid geven, van “alles alleen te (hebben) moeten doen”.

Wil jij jezelf ook helpen naar emotionele volwassenheid? Of wil je leren omgaan met emotionele volwassenheid in je omgeving? Neem dan contact met me op.

Leestip:

Ongezien opgegroeid van Lindsay Gibson