Kinderen zijn relatiebrekers

Ja…kinderen. Soms zou je willen dat ze er niet waren, of dat het geen onderwerp was.

Maar dat “mag” je ook eigenlijk niet zeggen, dat is sociaal niet zo wenselijk. Maar toch…

Ik kreeg een filmpje doorgestuurd, en dat zette me aan het denken. Want in een relatie met kinderen, maar zeker ook zonder, kan de druk enorm hoog zijn. Soms is een relatie waarin kinderen zijn namelijk best heel moeilijk.

Om maar wat voorbeelden te noemen:

Je zult maar een kinderwens hebben, en je lief, je droompartner, heeft die wens pertinent niet. Dat kan best een probleem zijn. Je leest wel eens over vrouwen met dit dilemma, die dan “per ongeluk” de pil vergeten. Persoonlijk lijkt me dat geen goede start. En vraag ik me af of die droompartner dus wel echt je droompartner is. Maar dat is een ander onderwerp.

Je zult maar een zwangere partner hebben, en jij schiet zo in paniek dat je van de weeromstuit gaat uitvinden “of je nog wel goed in de markt ligt”. Dus na een paar affaires loopt alsnog je relatie spaak, en ben je een gescheiden ouder. Met een kind waarvan je eigenlijk niet zo goed weet of je die nou echt wel had willen hebben. Hmm…

Je zult maar een kind hebben, en de zwangerschap verliep moeilijk, het zwanger worden was al een drama, en dan is dat kind er nu, met alle gebreken en beperkingen van dien. En je ziet je partner “verslonzen”, met maar één focus: dat kind. En daar hou je wel van, maar toch…Eenvoudig is anders.

Je zult maar stapeldol verliefd zijn op die gescheiden persoon, met kinderen, en die kinderen moeten jou niet. Of jouw kinderen willen niets met die nieuwe partner te maken hebben, en al helemaal niet met de daarbij horende kinderen. Ga er maar aan staan…wat nu?

Je zult maar een nieuwe partner ontmoeten met kinderen, en je hebt zelf een kinderwens, maar je nieuwe lief vind het wel best zo en wil geen kinderen meer. Auw…kun je je over jouw wens heenzetten zelf moeder te worden?

Je zult maar een nieuwe partner met kinderen ontmoeten en je kunt of wilt zelf geen kinderen krijgen. Is het je gegeven de rol van stiefmoeder te vervullen met voldoening? Is het genoeg voor je? Wil je eigenlijk wel stiefouder zijn?

Het hebben van kinderen kan een enorme verrijking van je leven zijn. Maar het is ook één van de zwaarste taken die je in je leven kunt hebben, het opvoeden van kinderen. De stress bij ziektes of ongelukken, de kosten, de zorgen bij sport of school, hun toekomst perspectieven, de situatie in de wereld. Je normen en waarden. De discussies en ruzies over de opvoeding.

Soms zou het toch echt simpeler zijn als ze er niet waren.

Je zou dan met je lief spontaan van alles kunnen ondernemen. Je vakanties zouden betaalbaarder zijn, je hoeft niet jarenlang in een regelstand te staan, oppassen, kinderopvang enzovoorts te hoeven regelen. Je hoeft niet ‘s nachts wakker te liggen terwijl je je afvraagt of ze wel thuis komen, en zo ja hoe laat, en met wie.

Wat een rust zou dat geven.

Maar daar kunnen de kinderen natuurlijk niet zo heel veel aan doen. Jij en je partner hebben ze gekregen, soms met veel moeite, soms per ongeluk, en soms als onverwacht cadeautje. Dus jij en je partner zullen in beweging moeten komen.

Als kinderen voor druk op je relatie zorgen (dat doen ze vaak genoeg, en meestal niet met opzet) is het hoog tijd om met je partner eens drie stappen achteruit te doen, en een goed gesprek met elkaar te voeren.

Wellicht is het slim om voordat je de stap naar kinderen zet eens goed met elkaar door te spreken wat je van elkaar verwacht, en hoe je dat leven voor je ziet, voor zover dat te overzien is.

Datzelfde geldt voor een nieuwe partner met kinderen. Bespreek eerst met elkaar hoe je denkt dat leven, al dan niet gezamenlijk, in te willen richten.

Want hoe mooi, lief, romantisch en overweldigend het plaatje eruit lijkt te kunnen zien, de realiteit kan echt anders zijn. En voordat je nou de bal - of de schuld - onterecht bij de kinderen legt is een goed gesprek aan te bevelen.

Heb jij behoefte aan een gesprek hierover? Wil je eens je hart luchten? Neem dan contact met me op.