Lege bedden

Jaren geleden toen ik net gescheiden was had waren mijn dochters nog jong, drie en zes. We hadden een rommelige omgangsregeling, omdat de dames nog niet week op en week af wilden. Maar om het weekend waren ze wel bij hun vader.

Dus elk ander weekend had ik de handen vrij. Eén groot feest zou je denken, ik heb er al eens eerder een blog over geschreven.

Maar het was toch anders. Toegegeven, een avond en nacht geen zorgen over kinderen die hun bed uitkomen, in hun bed plassen of hun beer of welke andere knuffel dan ook kwijt zijn, is heerlijk.

Een avond met je vrienden en vriendinnen lekker uit eten, een wijntje, of eentje teveel, gesprekken voeren die ergens over gaan - of juist niet-, in de wetenschap dat je kinderen veilig bij hun vader zijn, en het daar naar hun zin hebben. No worries toch?

Maar waar ik vroeger de oppas omkocht om nog nét iets langer op pad te kunnen blijven merkte ik in het eerste jaar na scheiding toch dat ik regelmatig op pad was en eigenlijk al vroeg in de avond op mijn horloge begon te kijken en me schuldig begon te voelen.

Ondanks het feit dat ze bij hun vader waren.

Had ik niet iets moeten doen? Had ik toch niet thuis moeten zijn? Ik voelde me toch een beetje de verwaarlozende moeder, had ik niet bij mijn kinderen moeten zijn? Wat natuurlijk niet kon, ze waren bij hun vader, dus wat had ik moeten of kunnen doen? En ze hadden het heel fijn bij hem.

Ik weet wel dat ik de deuren van hun kamers dichtdeed als ze er niet waren, ik kon die aanblik van de lege bedden niet aanzien. Dat heb ik toch echt een jaar volgehouden. Kamers strak opgeruimd, maar wel de deuren dicht.

Na een paar maanden ontmoette ik mijn nieuwe vriend, nu mijn man. De eerste weken en weekenden dat we elkaar zagen waren één mooie bubbel vol verliefdheid.

En hee…we konden ook weekenden weg, want om het weekend hadden we geen kinderen om voor te zorgen!

We genoten van die vrije weekenden, maar toch…dan ben je op pad, leuke dingen aan het doen, stedentrips aan het maken. En elke keer kochten we ons suf aan cadeautjes voor de kinderen. Schuldgevoel natuurlijk, al zeiden we tegen elkaar dat dat gewoon was omdat we ze zo lief vonden.

Eigenlijk pas na een half jaar, misschien wel langer, kon ik dat schuldgevoel een beetje van me afschudden. En wat onbezorgder genieten van mijn alleen-tijd.

Maar de deuren van de kamers bleven nog wel dicht.

Eigenlijk pas na ongeveer een jaar heb ik mezelf gedwongen de deuren open te laten, ik kan me nog goed herinneren dat ik huilend naar die lege bedden keek. Ik miste ze. En ze hadden het echt fijn bij hun vader, dus ik had niets om me druk om te maken.

We vergeten te rouwen om dit soort situaties. We vergeten, of realiseren ons te weinig, dat we op zo’n plek kunnen staan, waar we niet eens naar lege bedjes kunnen kijken. Dat dat pijnlijk is. Hoe blij je ook kunt zijn met je scheiding.

Of “blij”…een scheiding is meestal niet iets wat je blij maakt, maar je kunt wel achter je beslissing staan.

Maar je neemt wel afscheid van bepaalde situaties, je gewone gezinsleven, het altijd om je heen hebben van je kinderen, het missen van je partner, de familie situatie, de etentjes, kerstfeesten enzovoorts.

De impact daarvan kan groot zijn, het kan een gat in je zijn slaan.

Gun jezelf de tijd om de nieuwe setting te omarmen, het zal je rust geven.

Heb jij ook last van de lege bedden? Wil je ook eens echt rouwen om de verloren situatie(s)?

Neem dan contact met me op.