Mediation leidt tot niets

Ja, mediation…helpt dat nou echt?

Waarom gaan mensen naar een mediator als ze uit elkaar willen gaan? Soms omdat het goedkoper is. Soms omdat het sneller gaat dan via advocaten. Soms “omdat het moest van hem/haar”.

Soms omdat anderen zeggen dat dat een goed idee is, soms omdat mensen op de meest positieve manier, constructief uit elkaar willen.

Wat een misvatting is bij mediation is dat de mediator het probleem gaat oplossen, of de ander “wel even recht zal zetten.” Want een mediator is neutraal, die gaat geen problemen oplossen. Het is “jullie probleem, dus de oplossing zal ook van jullie beiden moeten komen.”

De mediator kan jullie begeleiden, elk onderwerp kan besproken worden, en idealiter voor de rust en ruimte zorgen in de gesprekken om alles bespreekbaar te maken. Waardoor beide partijen samen naar een oplossing kunnen werken waar ze beiden mee kunnen leven.

Maar vaak worden in een mediation de vooral praktische zaken geregeld, de omgangsregeling, het ouderschapsplan, financiën, het convenant.

Dat willen de cliënten graag, “dan is het maar geregeld, en hoeven we elkaar niet meer tot last te zijn. Dan kunnen we allebei door met ons leven.”

Dat was ook mijn insteek toen ik jaren geleden ging scheiden. Goede mediator gezocht, en mijn ex en ik zijn in stealth-modus binnen de kortste keren gescheiden. En we waren het overal over eens.

Maar binnen een jaar of twee zaten we tóch weer bij de mediator. Een andere dit keer, een heel fijne dame, doortastend, hoog aangeschreven.

En waarom? Omdat er toch een hoop niet geregeld was. Of uitgesproken.

Wat men vaak vergeet zijn de emotionele dingen. Om maar wat voorbeelden te geven: Wat doe je als je ex zich niet aan afspraken houdt? Of deze vloeibaar maakt? Of er een eigen interpretatie aan geeft? Of ondanks co-ouderschap toch niet met je overlegt over de kinderen? Zijn of haar eigen plan trekt?

Wat als één van beiden toch nog emoties heeft, en die zijn niet per se positief? Wat als je tóch niet goed uit de verkoop van het huis komt?

Wat als er een nieuwe partner in het spel is, en de ex reageert daar niet goed op? Of de kinderen? Of de ex wil kilometers ver van de kinderen gaan wonen ondanks het co-ouderschap?

Dan kun je eigenlijk wel weer naar de mediator gaan. Want dan heeft het tot niets meer of minder geleid dan een overeenstemming krijgen over allerlei praktische zaken, omgangsregelingen enzovoorts.

Maar de bestaande problemen zijn niet opgelost. Dus die neem jij, danwel je ex, mee naar een toekomst, en eventuele toekomstige relatie.

En die problemen lossen zeker niet vanzelf op. En opeens bevindt je je, ondanks volledige overeenstemming over allerlei praktische issues, tóch in de weerstand, of een na-de-scheiding-vechtscheiding.

Kun je na afronding van mediation de ander recht in de ogen kijken en oprecht menen dat je de ander alles gunt? Of ben je diep van binnen nog boos of verdrietig? Zijn er nog losse eindjes die niet besproken zijn?

Want ondanks de insteek dat je bij mediation wél dit soort emoties bespreekbaar maakt en de angels uit de lucht haalt wordt dit vaak overgeslagen. Helaas.

Soms moet je een laagje dieper, om echt de bestaande problemen voor eens en voor altijd op te ruimen. En open en vrij verder te gaan met je leven, waarin je beide respectvol naar elkaar goede ouders kunt zijn of blijven, en de ander een fijn leven gunt.

Wil jij ook een laagje dieper? Wil jij doorgaan met je leven en weer goed kunnen slapen, zonder dat je je zorgen maakt of boos maakt om de ander?

Neem dan contact met me op.