Loopgravenoorlog

Mijn excuses voor het botte plaatje. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Ik vind het alleen zo enorm beschrijvend voor situaties waar je je als gescheiden ouder in kunt bevinden. Namelijk in de loopgraven. Waarin je zogenaamd met elkaar meedenkt en communiceert, maar elkaar toch eigenlijk de middelvinger geeft.

De term “vechtscheiding” is bij velen bekend, een loopgravenoorlog een stuk minder. Maar daar bevinden wel velen zich in.

In een vechtscheiding zijn stellen niet meer “on speaking terms”, zoals we dat noemen. “On speaking terms” betekent: tot een gesprek in staat zijn.

Als je in de loopgraven zit, bevecht je elkaar. Jij valt je ex aan, en tegelijkertijd verdedig je je ook tegen je ex, en dat gaat dan twee kanten op. (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Loopgravenoorlog) .

Je kunt je voorstellen dat dit niet helpt om met elkaar in gesprek te kunnen zijn. “Alles” wat je zegt is een aanval, of een verwijt, en ook dat gaat twee kanten op. “Alles” wat wordt gezegd wordt negatief of discutabel uitgelegd, staat open voor interpretaties, en meestal niet op de manier die jij nou eigenlijk bedoelt.

Want er wordt wel gepraat, maar het levert niets op. Nou ja…behalve frustraties dan. Of boosheid, burn-outs. Verdriet.

“We” bespreken alleen het hoogst noodzakelijke. En wat dat dan is is voor een ieder zelf in te vullen, want “we” kunnen het ook niet eens worden over wat nou eigenlijk “hoogst noodzakelijk” is.

“We” willen graag dat de ander het nu ook eens vanuit ons standpunt kan zien, dus “we” leggen uit, beargumenteren, bekvechten ons suf, verzanden in semantische discussies. Of we zeggen ja, en doen gewoon nee. Want dat oeverloze discussiëren heeft toch geen zin.

De afspraken die “we” maken worden slecht nagekomen, want de ander is het er niet mee eens, begrijpt niet waar het voor nodig is, of beseft niet wat de impact is van het niet nakomen van die afspraken.

Je bent bezig je territorium te bewaken, en niet met dat wat je zou moeten doen. Namelijk je eigen leven leiden, en voor je kinderen zorgen.

Waarom dit volgens mij misgaat is omdat “we” vergeten zijn ons als ouders op te stellen. En “we” te druk bezig zijn met onszelf, en onze eigen visie. Als ouders zouden we met respect naar de andere ouder moeten kunnen kijken, en een open gesprek moeten kunnen voeren over dat wat van belang is voor onze kinderen. En wat dat belang is zouden “we” OOK samen moeten bespreken. En daar kunnen “we” het niet helemaal over eens zijn, maar “we” zouden elkaar daarin moeten bevragen.

Hoe kom je uit die loopgraven? Door ECHT naar elkaar te luisteren. Door een echt en oprecht gesprek te voeren, met een open hoofd en hart.

Is dat soms ingewikkeld? Absoluut. Is dat een kwestie van vertrouwen? Jazeker. En dat laatste kan het erg lastig maken, als er niet veel wederzijds vertrouwen is.

Wil je eens een poging wagen om uit die vechtstand te komen? neem dan contact met me op.