Wisselstress

Na een weekend of weekje bij de andere ouder komt je kind thuis. En die lijkt even niet zo lekker in z’n vel te zitten. Is humeurig, lusteloos, kribbig. Op de vraag wat er aan de hand is krijg je een halfbakken “ik weet het niet” of een “er is niets”. Terwijl jij juist op je klompen kunt aanvoelen dat er toch echt wat is.

“Is er wat gebeurd op school? Bij het sporten? Met een vriend of vriendin? Ben je niet blij me te zien? Vertel me eens hoe je week/weekend was, je zit meteen weer verscholen in je telefoon! Heb je het wel leuk gehad?”

Herkenbaar?

Je probeert je kind te bereiken, maar je krijgt nul op het rekest. Heel frustrerend. En irritant! Sta je daar met je goede gedrag blij te zijn je kind te zien, krijg je de koude schouder!

Maar misschien heeft je kind wel last van wisselstress. Dat is het verhuizen van het ene huis naar het andere. En dat -vaak om de week- schakelen kan best even lastig zijn voor je kind. Want in plaats van naar “een thuis” gaan ze “naar papa” of ”naar mama”.

Hoeveel volwassenen ken je die een paar keer per maand in een ander huis wonen? Hoe zou je dat zelf vinden? Waar voel je je nou “thuis”? En mag je dat als kind wel zo zeggen, vinden of voelen? Maak je daarmee je ouders verdrietig? En zo ja…hoe moet je kind daar dan mee omgaan?

En dat schakelen voor kinderen best lastig is kunnen we misschien wel beredeneren, maar we gaan er toch te vaak klakkeloos vanuit dat het wel zal meevallen, want “ze komen toch bij hun vader of moeder, dat is toch een veilige haven”? Maar dat is niet waar dit over gaat.

De regels in het ene huis kunnen heel anders zijn dan de regels in het andere huis. Het gevoel in huis kan anders zijn. Je kind kan zich wat verscheurd voelen tussen de ouders. Het kind kan soms niet goed weten om te gaan met die veranderingen. Het was juist zo leuk bij papa of mama, en nu zit je kind weer bij de andere ouder. Dus dat wisselen vraagt soms wat veel van de kinderen. Het doet een groot beroep op hun flexibiliteit. En het wil niet zeggen dat ze niet bij jou willen zijn. Of niet bij de andere ouder.

En hoe kun jij omgaan met die wisselstress?

Misschien helpen deze tips je wat: https://stoere-stappen.nl/10-tips-om-het-wisselmoment-makkelijker-te-maken/

Probeer er niet boos of verdrietig van te worden, probeer je kind de ruimte te geven even te “landen”. Schiet naar je kind niet de verdediging in, maak geen verwijten. Maak het bespreekbaar.

En maak het ook bespreekbaar met je ex. Want ook je ex kan dit opgemerkt hebben. En wellicht kunnen jullie als ouders er samen wat aan doen om de wisselmomenten voor je kind makkelijker te maken.

Wil je het er eens verder over hebben? Neem dan contact met me op.