Meet and greet

Als je ex een nieuwe partner heeft kan dat een bittere pil zijn. Of dat nu tijdens of (net) na beëindigen van je relatie is. Je moet op zoveel punten in je leven (gaan) schakelen, de aanwezigheid van die nieuwe partner maakt het niet makkelijker.

Want wat moet je ermee? Je hebt al genoeg aan je hoofd, waarom zou jij energie moeten steken in “die heks”, “dat mens dat mijn huwelijk kapot heeft gemaakt”, “die hufter”. (Ik heb maar wat vriendelijke benamingen uitgekozen…).

In eerste instantie moet je helemaal niets, want het is niet zo relevant. Je ex mag een nieuw leven op bouwen, en met wie dat dan is zou in essentie niet moeten uitmaken.

Het wordt pas relevant als er kinderen bij betrokken worden. Je kinderen kunnen namelijk te maken krijgen met een “stief”. En jij dan dus ook. En dan moet je je afvragen of en wat jij daar dan mee moet. En wanneer dat dan zou moeten, en hoe dat er uit moet zien.

Want hoe doe je dat, kennismaken met de “stief”?

Wat als je in een vechtscheiding zit? Als het “stief” nummer zoveel is zich tegen je kinderen aan gaat bemoeien? Als de “stief” je beste vriend of vriendin is? Of was dan dus…. Wat als de “stief” een jong ding is, zonder kinderen? Man of vrouw maakt dan ook niet meer uit.

Voor jou kan kennismaken met de “stief” dus lastig zijn. En hoe werkt dat? Samen aan de koffie? Borrel? Pfff…. Zie je het al voor je?

En toch…Ik vind dat je het moet doen.

Het wel of niet ontmoeten van de “stief” mag niet afhangen van jouw emoties. Want het gaat namelijk niet om jou. Het gaat om je kinderen. En je bent het aan ze verschuldigd.

Vanuit welke invalshoek ook bekeken: Je mag boos zijn, verdrietig, verlaten, bedonderd, het mag zijn wat het is. Maar die ander is rondom jouw kinderen, voedt ze op, in meer of mindere mate. Het kan partner nummer 10 zijn, kan jong zijn, oud. Maakt dat wat uit?

Als jij nou zo’n vreselijke hekel hebt aan die nieuwe heks of hufter waar jouw ex blijkbaar gelukkig mee zegt te zijn, is het dan niet JUIST belangrijk te weten hoe er in die nieuwe situatie met je kinderen wordt omgegaan?

Zou je niet willen weten dat de momenten dat je kinderen bij “die ander” zijn, ze warmte, liefde, en aandacht krijgen? Zou je je niet beter voelen als je zou weten dat er goed voor ze gezorgd wordt? Gerustgesteld? Misschien iets minder schuldig voelen als je je kinderen niet bij je hebt?

Ik denk dat je als betrokken ouder altijd eerst naar je kinderen moet kijken. Voor ze moet zorgen. Ook al zijn ze bij “die ander”. Als ouder moet je het contact met de andere ouder stimuleren, het gaat om hun vader of moeder, en ze hebben daar recht op, wat jij er ook van mag vinden. Ook al is er “een ander” bij betrokken.

Je hoeft geen dikke vrienden met “die ander” te zijn of te worden, het is fijn als je een goede band kunt opbouwen, misschien wel vrienden kunt worden. Maar in de eerste plaats gaat het om de kinderen, die er recht op hebben een paar ouders te hebben die op een respectvolle wijze met elkaar en elkaars leven omgaan.

Als jij “die ander” bent, en serieus over je relatie met die man of vrouw met kinderen: stap dan op de andere ouder af. Maak contact, of probeer dat in ieder geval. Doe er alles aan een brug te slaan. Jij bent dan namelijk ook verantwoordelijk voor die kinderen, die jij als “plus, -”bonus”, of “liefkind” erbij krijgt. Probeer je voor te stellen hoe dat voor die ander is.

Het uit handen geven van de zorg voor je liefste, je dierbaarste, aan iemand die je niet kent, en er maar op moeten vertrouwen “dat dat wel goed komt”. Dat is veel gevraagd. Heel veel.

Kun jij je over “die ander” heen zetten? of nog beter…over jezelf? Kun jij naar die ander toe? Het is soms heel moeilijk, maar absoluut noodzakelijk. Want de kinderen staan op nummer één.

Heb je hulp hierbij nodig? Moet je wat drempels over om de stap richting de “stief” te zetten, of als “stief” naar de ouder? Neem dan contact met me op, samen komen we vast een heel eind!