Moederdag

14 mei aanstaande is het weer zover. Moederdag. Wat je ook van zo’n dag mag vinden, er wordt een hoop heisa omheen gemaakt.

Voor de één is het compleet commerciële onzin, “Het is bij mij elke dag Moederdag”, voor een ander is het een verdrietige dag, want je hebt geen moeder meer. Of je bent zelf geen moeder en dat had je wel willen zijn.

Weer een ander koestert zich in de liefde van de kinderen met heerlijke ontbijtjes op bed, lunches en bossen bloemen.

En weer een ander worstelt met de dag, want ze is stiefmoeder, al dan niet met eigen kinderen.

Ik ben zelf ook een stiefmoeder, en mijn blik erop is meestal vrij nuchter, zeker op dit soort dagen. Van mijn stiefkinderen heb ik nooit verlangd dat ze iets voor me zouden doen op Moederdag. Ik ben namelijk hun moeder niet. Toen ze jonger waren vroeg ik ze wel of ze iets voor hun moeder wilden doen, en als ze daar hulp bij nodig hadden ze me dat vooral moesten laten weten.

Ik heb wel heel graag mijn eigen kinderen bij me op Moederdag. En ik vind het ook belangrijk dat ze bij hun vader zijn op Vaderdag. Als mijn stiefkinderen ook bij ons zijn op Moederdag zijn ze van harte welkom, natuurlijk, maar ik zal ze wel stimuleren naar hun eigen moeder te gaan.

Als mijn stiefkinderen wél wat voor mij wilden doen moest dat vooral zijn omdat ZIJ dat wilden, en om geen enkele andere reden. Deden ze wel wat, of kochten ze wat, vond en vind ik dat superlief, want het komt uit henzelf, en dat waardeer ik enorm. Er hoeft wat mij betreft geen druk op zitten.

Maar die druk is er vaak wel.

Bijvoorbeeld vanuit de vader. De vader voelt zich bezwaard als zijn lief, de stiefmoeder, wordt “overgeslagen”, want zij zorgt vaak veel voor de kinderen. En hij vindt dat zijn kinderen best aan hun stief mogen laten weten dat ze merken dat ze bestaat, en dat ze een plek verdient. Of hij vindt zijn ex nogal vervelend, en heeft geen zin om iets van moeite in haar te moeten steken, laat staan dat hij zijn geld moet uitgeven aan haar via een cadeau van de kinderen. Maar de kinderen hebben nu eenmaal maar één moeder, en soms willen ze alleen iets voor haar doen. En als vader mag je dat best geweldloos faciliteren, het gaat namelijk om de moeder van je kinderen.

Vanuit de stiefmoeder wordt er onbedoeld druk uitgeoefend. Een kind heeft heus wel door dat er enige vorm van teleurstelling is als er voor haar niets wordt gedaan, geen gekookt eitje, tekening of een boeketje. Een kind zou zich daar niet schuldig over hoeven voelen, maar dat is mijn mening. Als je stiefkinderen niets voor je doen kun je je ondergewaardeerd voelen, ik heb daar al eerder een blog over geschreven. De waardering voor jou als stiefmoeder heeft weer andere dynamieken.

Van de andere kant bezien, een stiefmoeder hoeft zich wat mij betreft ook niet schuldig te voelen als ze de Moederdag zonder de stiefkinderen doorbrengt. De kinderen kunnen prima naar hun eigen moeder. Als je als stief eigen kinderen hebt mag je ook de dag alleen met je eigen kinderen doorbrengen. Dat is ook best speciaal namelijk.

En vergeet de rol van de moeder niet. Ook zij kan druk uitoefenen op de kinderen omdat ze het vervelend vindt dat de kinderen wel wat voor hun stiefmoeder willen doen. Dit kan bedreigend zijn, want “Misschien vinden ze dat mens wel leuker dan mij als moeder.” Of ze zegt tegen de kinderen dat ze voor de stief echt niets hoeven te doen, “Ik ben namelijk jullie enige moeder.”

Ik vind dat soort druk uitoefenen behoorlijk unfair ten opzichte van de kinderen. Zij staan namelijk op een plek waar ze helemaal niet om hebben gevraagd, maar wel te dealen hebben met allerlei situaties die vervelend kunnen zijn, en ze moeten vooral maar zelf uitzoeken hoe ze daarmee omgaan, maar ze krijgen wel te vaak te maken met emoties van anderen in situaties die zij niet veroorzaakt hebben noch om gevraagd hebben.

Ja, Moederdag…soms lastig dus, blijkbaar. Is het nodig?

Kun je ook blij zijn op Moederdag als je stiefkinderen niets voor jou doen, maar je lief je in de watten legt om zijn waardering voor je te tonen? Kan dat ook voldoende voor je zijn?

Kun je als moeder accepteren dat je kinderen iets voor hun stief doen omdat zij hun waardering richting haar willen uiten? Wat niets hoeft te zeggen over jouw relatie met je kinderen.

Kun je als vader meedenken aan een aardigheidje vaar je ex, de moeder van je kinderen, om te waarderen dat zonder haar die leuke kinderen er niet zouden zijn?

Of is dit alles een brug te ver en te idealistisch ingestoken?

Hoe beleef jij je Moederdag? Wil je het er eens over hebben?

Neem dan contact met me op.