Onherkenbaar

Ze zeggen wel eens dat mensen niet echt veranderen. We zijn zoals we zijn.
En toch zien we veranderingen bij de mensen om ons heen. Soms ingrijpender dan we ooit hadden verwacht.

Die vriendin die moeder werd en transformeerde van een gezellige party animal naar een echte moederkloek, compleet met knutselvaardigheden en een eindeloze stroom verhalen over haar kinderen.
Die vriendin die een relatie kreeg en veranderde van een zelfstandige vrouw met een fijne baan naar een huisvrouw die zich laat onderhouden.
Die vriend die in zijn relatie van een stoere macho veranderde in een dociel mannetje dat keurig in de houding springt als zijn partner dat wil.
Die vader die een nieuwe relatie krijgt na het overlijden van zijn vrouw en ineens spontaan bezoek niet meer op prijs stelt.
Of die moeder die naar het buitenland emigreert en plotseling nauwelijks meer deel uitmaakt van je leven.

Dat zijn best heftige veranderingen.

En dan zijn er nog de mensen die in scheiding liggen. Een proces dat bijna altijd een totale metamorfose lijkt te veroorzaken. Mensen die ooit lief en leed deelden, herkennen elkaar niet meer. “Zij” is veranderd in een heks die werkelijk overal tegenin gaat. De omgangsregeling, vakanties, de kosten voor de kinderen, ouderschap. Alles lijkt een strijd te moeten zijn. “Hij” is een asociale egotripper geworden die alles op zijn manier en op zijn moment wil. Geen gesprek is mogelijk. Alles is “te veel gedoe,” “te duur,” of simpelweg “onzin.”

Van een liefdevol, begripvol persoon ben je veranderd in iemand die alleen nog maar schreeuwt en vecht. Als een leeuwin vecht je voor je eigen welzijn en dat van je kinderen. Je sluit hem buiten, van de kinderen, het sportveld, de familie.
Hij reageert keihard. Hij bestookt je midden in de nacht met onnodige, vijandige appjes. Hij zet de geldkraan dicht,  Voor jou, of voor de kinderen. Dat maakt hem niet zoveel uit. Of, het ergste van alles, “we” trekken de kinderen het gevecht in. “Zeg jij maar tegen je moeder dat…” of “Geef jij maar door aan je vader dat…”

Alles en iedereen wordt betrokken in het conflict. En ondertussen ben je verbaasd over het gedrag van de ander. Maar als iemand je erop aanspreekt, is de reactie vaak: “Als die ander normaal zou doen, zou ík me ook normaal gedragen! Ik wil rust en harmonie, maar ja… hij/zij maakt dat onmogelijk. Wat moet ik anders?”

Je herkent de ander niet meer. Hoe kon je ooit een relatie hebben met iemand die zó in elkaar zit? En misschien nog belangrijker: je herkent jezelf ook niet meer.

Waar ben jij gebleven? Hoe kun je weer echt jezelf worden? Hoe overbrug je de afstand? Niet alleen tussen jou en je ex, maar ook tussen jou en je eigen gevoel?
Wil jij weer worden wie je echt bent? Weer weten wie je diep vanbinnen bent? Weer met een gerust hart in de spiegel kijken? Neem dan contact met me op.