“Zeg jij het maar”

Het geven van de scheidingsboodschap aan je partner is een van de moeilijkste stappen in het proces van uit elkaar gaan. Je moet de ander namelijk vertellen er geen heil meer in te zien. De liefde voor de ander als partner is verdwenen, en niet meer terug te vinden.

Er kunnen situaties zijn waarbij beide partners al langere tijd een scheiding voor ogen hebben, maar de boodschap niet willen uitspreken. En waarom eigenlijk niet?

• Degene die de boodschap uitspreekt is “de schuldige”. Hij/Zij zegt dat hij/zij niet meer verder wil, dus dan is hij/zij degene die het opgeeft.

• Degene die de boodschap ontvangt is “het slachtoffer”. Hij/Zij zou meer aanspraak op begrip of empathie mogen maken want hem/haar wordt iets aangedaan.

• Je hebt geen zin in de emoties van de ander. Of dat nu boosheid of verdriet is, je wil er niet mee omgaan.

Dat zijn op zich al een interessante uitgangspunten. Beide partners hebben namelijk een verantwoordelijkheid in het niet laten slagen van de relatie. Ik zeg geen “schuld”, maar wel een gedeelde verantwoordelijkheid.

Dus waar is de ander schuldig aan? Het niet meer willen vechten voor de relatie? Waar wil je de ander van beschuldigen? Of is dit een opmaat om de ander het vel over de neus te trekken en te laten bloeden, pijn te doen? Om daarmee te compenseren dat hij/zij de ander niet meer wil?

Moet je blijven vechten? Waarom en waarvoor? Een relatie die geen geluk meer in zich heeft? Voor de kinderen?

Wat maakt de ander een slachtoffer? Het verlaten worden? Is dat de insteek om dwars te gaan liggen en het scheidingsproces te traineren? Te blokkeren? De kinderen er tussen te zetten en de ander vooral veel schuldgevoel te laten ervaren?

Uit elkaar gaan is een emotionele gebeurtenis. En niet leuk nee. Er kunnen tranen komen, van boosheid, en verdriet. Ja. Klopt. Dat kun je natuurlijk verwachten. Ervoor weglopen maakt het alleen maar erger.

En wat is er zo erg aan? Je wordt geconfronteerd met de pijn van de ander. Of wordt je juist geconfronteerd met je eigen verdriet?

Maken de emoties van de ander dat je gaat twijfelen? Of moet je ook de verantwoordelijkheid nemen voor dat wat je “aanricht”?

Je hebt als mens ook recht op je eigen geluk. Als je hartgrondig vindt en voelt dat de ander je niet meer gelukkig maakt mag je toch voor jezelf kiezen?

En als het goed is verlaat je je partner, niet je kinderen. Dat er een hoop geregeld moet worden is zo, maar dat is geen onmogelijkheid.

Als je in redelijkheid en empathie kunt blijven reageren en samen zorgt voor een goede afhandeling kom je best heel ver.

Maar je kunt elkaar wél helpen in het beëindigen van de relatie.

Je wil beide graag zonder vechtpartijen, boosheid en woede uit elkaar. Je wil beide graag de zorg van de kinderen goed aanpakken, en als ouders elkaar blijven steunen.

En wat je ook wil, misschien wel vooral wil, is dat er wederzijds begrip kan zijn voor elkaars emoties.

Dus is het goed beëindigen van de relatie ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid.

Heb je besloten uit elkaar te gaan en wil je dit zorgvuldig aanpakken? Neem dan contact met me op.