Selectief depressief

“Els” kan niet communiceren met haar ex Jan. Over niets. Al jaren niet. Het kon in het begin niet gaan over de afwikkeling van hun scheiding. Niet over een omgangsregeling tussen “Jan”, haar en de kinderen. Waarom zou ze ook, Jan heeft haar én de kinderen immers verlaten. Wat viel er nog te bespreken?

Els kan de kinderen ook niet bij Jan voor de deur afzetten. Dan wordt ze geconfronteerd met het nieuwe leven van Jan, en dat kan ze niet aan. Ze zet de kinderen dan maar op de hoek van de straat af. Ze kan ook de deur niet opendoen als Jan de kinderen naar haar toe brengt. Ze kan hem niet aankijken. Dus de kinderen moeten maar wachten tot Jan de straat uit is, en dan pas gaat de voordeur open.

Els kan ook niet van haar kinderen aanhoren wat ze gedaan hebben in de tijd dat ze bij Jan waren. Ze wil niet dat er in haar huis over hem gepraat wordt.

Als ze al iets deelt met Jan gaat dat via een sms, of mail. Soms via de advocaat. Maar de laatste jaren communiceert Els eigenlijk helemaal niets naar Jan, wat hij ook vraagt. Of het nu over de kinderen gaat, iets voor hun sport of school, Els geeft bij voorkeur geen antwoord.

Els is depressief.

Els heeft overigens wel gewoon een baan, gelukkig maar. En daar gaat ze elke dag van de week heen, ze moet natuurlijk wel voor zichzelf zorgen, want van Jan hoeft ze niets te verwachten zegt ze. Ze heeft veel plezier in haar werk, en ze is er ook goed in. Haar collega’s vinden haar een zachte en vriendelijke vrouw, en een zeer gewaardeerde collega.

Els heeft een nieuwe vriend, Piet. En daar is het heel gezellig mee, ze hebben veel lol samen en maken veel uitstapjes. De kinderen vinden Piet ook aardig. Ze hebben rustig aan kennis gemaakt met Piet.

Interessant toch. Hoe mensen die weldenkend, vriendelijk en prettig in de omgang zijn, zich naar een ex als het meest vreselijke monster kunnen opstellen.

Mensen die niet op een gewone, volwassen, manier met hun ex kunnen communiceren.

Als Els echt depressief was, zou ze ook op haar werk niet kunnen functioneren. Of een een zeer gewaardeerde collega kunnen zijn. Of fijne relatie met een nieuwe vriend hebben. En dat delen en opbouwen met de kinderen.

Wat je veel ziet in, tijdens en na scheidingen, dat men erg slecht in staat is om op een normale manier te communiceren met de ex. Dat alles wat met de ex te maken heeft ingewikkeld is.

En dat dat depressieve gedrag maar een term is waar je je achter verschuilt, waar je mee schermt, en selectief toepast.

Hoofdzakelijk richting je ex.

De rest van de mensheid krijgt wél die aardige, betrokken, warme, vriendelijke en zorgzame persoon te zien. Alleen je ex niet.

Omdat het makkelijker is. Omdat het pijn doet je te realiseren dat die ex nog steeds je grote liefde is. De ouder van je kinderen en in ieder geval een mens met gevoel. Omdat het pijn doet dat dat leven samen voorbij is. Omdat het pijn doet. Punt.

Maar wat kost het je om aan dat selectieve gedrag vast te houden? En wat levert het je op? Slaap je beter? Heb je meer balans in je leven door vast te blijven houden het aan de pijn en de bijbehorende emoties als verdriet en boosheid?

Wat zou het met je leven doen als je het kon loslaten? Hoe zou dat eruit kunnen zien volgens jou?

Wil je het loslaten? Neem contact met me op, dan kijken we of we dat samen kunnen uitvinden.

**************************************************************************************************************

NB: “Een depressie is een aandoening die de stemming en de gevoelens raakt. Als je eraan lijdt, kun je ondergedompeld raken in somberheid. Je verliest je interesse in de mensen en de dingen om je heen en kunt niet meer echt genieten.”

Laten we vooral niet vergeten dat een echte depressie een serieuze zaak is.