Chips

Vroeger, toen ik nog een jong meisje was, en ik uit school kwam, mocht ik, ongevraagd wat chips en wat te drinken pakken.

Chips wel in een bakje, want “we wonen met meer mensen in huis, dus je hoeft niet alles op te maken. Neem een bakje, dat is genoeg.” Hetzelfde gold voor de frisdrank. Je hoefde niet de hele fles leeg te drinken. En je hoefde niet elke dag chips te eten of frisdrank te drinken, maar dat wist je zelf ook wel. Dat hadden mijn ouders ons wel mee gegeven.

Nu ik zelf kinderen heb gelden diezelfde regels.

Maar de kinderen - en ik- merkten op dat mijn man dingen zei als: “Zou je dat niet eerst even vragen?” als één van de kinderen met een naschoolse snack door het huis liep. Waarop steevast hun antwoord was: “Hoezo? Ik woon hier toch ook?”

Lang verhaal kort: Hij vond de kinderen brutaal en bijdehand, de kinderen vonden hem een zeurderige controlfreak. En in beide gevallen is dat niet waar. Meestal dan.

Maar we hebben de kwestie bespreekbaar gemaakt, en toen bleek dus dat hij van huis uit totaal anders is opgevoed als het gaat om chips, snoep en frisdrank.

Doordeweeks was er geen chips. Chips was sowieso slecht, en werd gezien als snoep. En frisdrank..nou…een kopje thee of limonade volstond ook. Nog beter, een glas water.

En voor hem gelden naar de kinderen toe dezelfde regels.

En net zo vanzelfsprekend mijn “neem maar wat lekkers maar overdrijf het niet” -snoep beleid is, zo vanzelfsprekend is het voor mijn hem dat er dus niets ongevraagds gesnackt wordt.

In een samengesteld gezin kan dit een bom zijn: “Dus omdat hij vroeger geen snoep van zijn moeder mocht mag ik dat nu ook niet? Laat ie dan lekker met zijn moeder praten, jij bent mijn moeder, hij is mijn vader niet.”

Of: “Ik vind haar leuker dan jou, van haar mag tenminste eens wat.”

Mensen in een samengesteld gezin voelen de vloer al transformeren tot spekglad ijs.

Maar het aardige is dat dit helemaal niet iets groots of meeslepends is. Als je niet met elkaar over dit soort details praat kun je toch echt op afstand komen van elkaar.

Omdat je elkaar niet echt begrijpt, of hoort, en vanuit gemak maar negeert. Waarbij de ander zich dus ook niet gezien en gehoord voelt, niet begrijpt waarom je elkaar niet begrijpt, ”want het is toch volkomen logisch dat….” En dat vind je dus allebei.

Ik heb er al eens eerder een blog over geschreven. Een gesprek over chips kan futiel lijken. En in het grote geheel der dingen is dat ook zo. Maar een aantal futiliteiten kunnen zich opstapelen tot een grote discussie waarin “we” elkaar verwijten maken omdat “we” elkaar niet hebben uitgelegd wat we van iets vinden, of hoe we naar de wereld kijken.

En dat is heel vaak onnodig.

Loop jij ook tegen dit soort gesprekken aan? En weet je niet hoe dat nou eigenlijk komt?

Neem dan contact met me op, dan hebben we het erover. Misschien wel met een bakje chips.