Wa kos da?

“Een mediator is vaak goedkoper dan twee advocaten.”

“Scheiden is duurder dan bij elkaar blijven.”

Dat zijn twee uitspraken waar niets aan gelogen is. Uit elkaar gaan is duur.

Buiten het rond zien te breien van de financiële zaken is de vraag wat het uit elkaar gaan je nu eigenlijk kost. En daar vergeten we vaak naar te kijken.

Want de prijs kan heel hoog zijn.

De inkopper is dat het je je relatie kost. Je neemt fysiek afscheid van elkaar, je raakt je maatje kwijt.

Je raakt je thuis kwijt. Zelfs al blijf je wel in het huis wonen, het is niet meer hetzelfde. En hoe leuk dat andere huis of appartement ook is, het is toch anders.

Je raakt je gezin kwijt. Waar je je kinderen voorheen dagelijks om je heen hebt ga je naar een week op- week af, of om de week een woensdag en een weekend. Je mist onderdelen van hun leven, en zij moeten jou ook missen.

Ze moeten misschien ook wennen aan een nieuwe liefde, aan jouw kant, en/of aan de kant van je ex. En misschien ( naar alle waarschijnlijkheid) WILLEN ze dat niet. Maar het is zo.

Je raakt vrienden en (schoon) familie kwijt. Er wordt partij gekozen, er worden verwijten gemaakt. “Hij was nooit echt goed voor je…”. “Zij was nooit echt goed voor je…”.

En dat kost jou een hoop. En je - soon to be- ex ook.

Het kost je je slaap, het kost je je rust. Het geeft je stress, want hoe moet je het nu rooien verder?

Hebben “al die mensen” om je heen nou gelijk? Was hij/zij nou echt zo vervelend? Was de relatie echt zo vreselijk? Je wordt boos, verdrietig, angstig.

Je gaat twijfelen aan alles.

Is uit elkaar gaan echt de oplossing? Of zit je in een ritme of stoelendans waar jullie maar niet uit lijken te komen? Dus dan maar uit elkaar gaan, want dan houdt die stoelendans op.

Wat niet zo is, overigens.

Eindigt “elk” gesprek in dezelfde stroom van verwijten en irritaties? Of hou je maar op met praten omdat je eigenlijk niet weet wat je moet zeggen?

Door uit elkaar te gaan wordt de communicatie meestal niet beter.

Weten jullie eigenlijk nog wel wat je wil van elkaar? Of is alles simpelweg zo troebel geworden dat je niet meer weet waar het begin of het eind is? Herken je elkaar nog wel? Of herken je jezelf eigenlijk nog?

Soms kun je niet meer met elkaar praten, omdat het te ingewikkeld is. Het kluwen met verwijten, problemen en verdriet is te groot geworden, waar te beginnen..

Dus dan heb je beleefde gesprekken aan tafel, praat je alleen over lichte onderwerpen ( “Mag ik het zout even.” “Ging jij nou rijden dit weekend bij het sporten of zal ik dat doen?” “Leuk he, dat Jantje weer een voldoende heeft? “), en verder lig je naast elkaar in bed vre-se-lijk eenzaam en verdrietig te zijn.

En je verdriet uiten kun je beiden niet, want dan duiken jullie beiden weer in die stroom van jij-bakken en verwijten (“Nee, jij denkt dat IK het leuk vindt hoe dit nu gaat?“ “Dit verhaal heb ik nou al duizend keer gehoord…”) .

Waardoor je dieper die neerwaartse spiraal in gaat, en je steeds verder uit elkaar groeit. Wat weer leidt tot de conclusie dat uit elkaar gaan dan vast wel beter is….

Door niet met elkaar in gesprek te gaan los je niets op.

Is het niet de moeite waard, al was het alleen al voor de kinderen, om wél een eerlijk gesprek te voeren met elkaar? Om uit te vinden wat er nu allemaal echt aan de hand is, en of er nog een weg uit is, die niet per se scheiden heet?

Willen jullie eens komen praten? Neem dan contact met me op.