Elke vrouw is frigide, elke man een narcist,
‘Hij’ is die notoire vreemdganger met een midlifecrisis en autistisch-narcistische trekken. ‘Alles’ draaide alleen maar om hem en zijn werk, hobby of leven, ‘hij wilde altijd alles alleen maar op zijn manier en dwong mij en ons gezin zich maar naar hem te voegen’.
‘Zij’ is die enorme moederkloek die alleen maar thuis depressief op de bank hing en met de kinderen bezig was. ‘Zij luisterde nooit meer naar me, begreep me niet en deed daar ook niets aan, gaf mijn geld alleen maar uit en had enkel aandacht voor de kinderen. En als ze er nou nog een beetje appetijtelijk uitzag, maar daar deed ze ook geen enkele moeite meer voor!’.
Dit is nog maar een kleine greep uit nare teksten die mensen over elkaar te zeggen hebben.
Voor alle duidelijkheid: dit gedrag kunnen mannen en vrouwen vertonen hoor, het is zeker niet sexe gebonden. Ook vrouwen kunnen narcisten zijn, en ook mannen kunnen slachtoffer zijn!
Het is te makkelijk om de totale schuld van de scheiding bij de ander te leggen. De verantwoordelijkheid voor het mislukken van een relatie ligt vaak wel degelijk bij beide partijen
Vervelend om te horen? Vast. Moeilijk om te accepteren? Ongetwijfeld.
Was je ex zo dwingend? Wellicht. Wat deed JIJ daar dan aan? Want zomaar stellen dat er ‘over al je grenzen heen gegaan werd’ is een beetje te simpel. Waar was JIJ in dat verhaal? Op de Plek van de Willoze Slachtoffers? Of in de warme positie van Partners Zonder Weerwoord?
Was je ex werkelijk zo’n ijskast? Misschien wel. En op welk moment heb JIJ dan iets bespreekbaar gemaakt? En op welk moment heb jij je afgevraagd waarom je nou eigenlijk die koude schouder kreeg? Was je op het ‘Eiland van Onaantastbare Belangrijkheid’? Want een partner houdt meestal niet zomaar op met affectief te zijn.
Zijn jullie in gesprek gegaan met elkaar, of grepen jullie al snel naar Het Grote Boek der Verwijten?
Wat bedoel je met: ‘ik had geen keuze’ of ‘hij/zij legde me alles op’. Als het zo verschrikkelijk was, was dan weggegaan. Liever bij je ouders of een vriend(in) op een zolder in een stapelbed dan elke dag beledigd en vernederd worden door je partner lijkt me. Het lijkt me verschrikkelijk voor jezelf, je eigenwaarde en je zelfvertrouwen.
En wat zeg je tegen jezelf? Dat mannen dwingend en lelijk mogen doen en dat je dat maar hebt te accepteren? Dat vrouwen lijdzaam en passief zijn en dat is prima? Dat er geen warmte, liefde en affectie hoeft te zijn in een relatie? Laat staan gelijkwaardigheid? Of respect?
Stel jezelf eens wat vragen: Wat is er gebeurd in mijn relatie dat we zo ver uit elkaar zijn gedreven. Hebben we elkaar echt gezien en gehoord? Zijn wij in contact gebleven met elkaar, of heeft ‘het leven’ ons meegenomen in de waan van alles en zijn we langs elkaar geglipt zonder dat we dat doorhadden?
En ook niet onbelangrijk: Wat is en was MIJN verantwoordelijkheid, mijn aandeel in deze situatie?
Dit is geen aardige blog. Klopt. Ik bedoel niet te kwetsen. Ik hoop dat je aan het denken wordt gezet.
Kijk naar jezelf. Kijk naar wat JIJ doet. Want in dat geruzie en gehaat vallen onnodig slachtoffers in de vorm van kinderen en families. En die hebben er meestal niet zo heel veel schuld aan. Maar krijgen wel de pijn.
En misschien is jouw ex helemaal geen narcistische autist. Maar ook gewoon maar een mens die het goed bedoelde maar ook niet wist wat er moest gebeuren om de situatie vlot te trekken. En nu maar aan alle kanten uithaalt uit onvermogen.
Of was je ex helemaal geen ijskast, maar nog steeds die lieve partner die zich onbegrepen voelde. En wordt er nu zo venijnig gereageerd vanwege enorme pijn en een radeloosheid die rationele oplossingen in de weg staat.
Have a heart, haal eens diep adem. Kijk goed naar jezelf, kijk goed naar de ander. Je hebt ooit om elkaar gegeven, je hebt misschien kinderen samen.
Kun je je eigen onvermogen ook toegeven? Kun je jouw verantwoordelijkheid voor de relatie nemen? Toegeven dat ook jij een aandeel had en hebt?
Wil je erover praten? Ben je moe van het vechten? Neem contact met me op, misschien kan ik je helpen.