Anders

Iedereen doet dingen anders. Iedereen heeft een eigen stijl, een eigen manier van praten, handelen. Niet iedereen vindt dezelfde dingen belangrijk. Is dat erg?

Nou nee, zou je zeggen. Je moet vooral zelf bepalen wat je doet, en doen wat je gelukkig maakt. Toch?

Hmm…als je kinderen hebt wil dat toch wel anders zijn. Het is prettig en rustgevend voor de kinderen als ouders één lijn trekken. Dat schept duidelijkheid, voor jezelf, en zeker ook voor de kinderen.

In een “klassiek” gezin overleggen vader en moeder over de kinderen, er zijn compromissen, er is flexibiliteit, de opvoeding gaat -meestal- in overleg.

Voor gescheiden ouders kan het best een uitdaging zijn, het trekken van één lijn. Of het sluiten van een compromis, of het hebben van enige mate van flexibiliteit.

Want je communiceert vaak niet meer dagelijks over de kinderen, en in je ouderschapsplan staat wel hoe de zorg verdeeld wordt, en wanneer de kinderen waar zijn, of misschien wel hoe de vakanties en feestdagen verdeeld zijn, maar niet hoe er opgevoed wordt.

Waar jij het als vader volkomen logisch vindt dat er gesport moet worden vind jij als moeder dat de culturele ontwikkeling van je kind minstens zo belangrijk is, en dat sporten...mwah…En trouwens..ballet kan heus ook voor jongens. Maar rugby ook voor meisjes.

Waar jij als moeder zweert bij twee stuks groente en twee stuks fruit per dag vind jij als vader dat een pizza, pannenkoeken of de onvolprezen McDonald’s best kan, een paar keer per week.

En huiswerk…ook al zoiets. Even controleren of het wel gemaakt is, even je kind overhoren? Of het nalopen van de schooltas van je kind, of de gymtas. Niemand wordt blij van zelf uit de tas lopende broodtrommels of vies stinkende sportkleren, toch?

En toch zijn dit typisch dingen waar gescheiden ouders van tegen de muren oplopen. Want het is niet heel erg dat er pizza’s of hamburgers worden gegeten. En daar gaat het vaak ook niet om. En het lijken kleine frustraties, maar er ligt vaak iets aan ten grondslag.

En dat heet betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Of het ontbreken daarvan.

Waar het vaak om gaat is dat jij je als ouder verantwoordelijk voelt voor de kinderen, en dat de andere ouder die verantwoordelijkheid anders invult. Of niet neemt. Of jij vindt dat de ander die niet neemt. Omdat hij of zij het anders doet dan jij.

Ga dan met elkaar in gesprek. En bespreek als ouders wat je nu eigenlijk verstaat onder verantwoordelijkheid en betrokkenheid. En besef dat jouw manier niet de enige manier is om een doel te bereiken. En dat de manier van de ander anders mag zijn.

En dat maakt niet niet beter of slechter. Gewoon anders.

Hik jij ook aan tegen het “anders zijn” van je ex? Neem dan contact met me op.