De armoede van juridisch gelijk hebben

Soms bevind je je in een naar juridisch conflict. Gewild of ongewild. Je hebt een dijk van een advocaat, die heeft doorgezet met briljante argumenten. Het pad was soms moeizaam, pijnlijk, confronterend, duur, of eindeloos durend, maar daar is de eindstreep dan!

Je wint op alle punten, de schadevergoeding komt eraan, die achterstallige (kinder)alimentatie ook. Je ex is inderdaad het vleesgeworden kwaad, die van geen kanten spoort, is die narcist of ijskast, en je hebt gelijk gekregen.

Inderdaad, je broer is een hebberige geldwolf en dat is nu een halt toegeroepen. Ja, je moeder is handelsonbekwaam en jij mag nu alles beheren. Of de gehele erfenis is toch jouw kant op gevallen. Dus die enge draak van een stiefmoeder kan haar klauwen niet in jullie familiekapitaal zetten. Ein-de-lijk klaar!!

Top toch? Geweldig resultaat.

Toch?

Ik betwijfel het soms echt. Ik ken verhalen waarbij de ouders het gezag wordt ontnomen. Kinderen die uit huis worden geplaatst. Families die uit elkaar vallen. Mensen die ruzie maken over geld.

En dan kan de uitspraak van de Rechtbank wel het enige juiste zijn, juridisch gezien, maar het resultaat blijft afschuwelijk. En iedereen is een verliezer..

Een kind die zijn halve familie niet meer kan of mag zien of alleen onder begeleiding. “Pappa of mamma is zo gestoord, daar kunnen we je echt niet alleen heen sturen hoor”. “Je ouders kunnen echt niet meer voor je zorgen, dus je mag bij deze lieve familie gaan wonen”

Vraag je eens af wat dat doet met een kind.

“Nee mam, we houden echt wel van je, je bent alleen oud en gek aan het worden, en we willen zeker stellen dat alles goed geregeld blijft. Ook voor jou, dit is uit bescherming!”

Je kunt wel gelijk hebben en in ieders belang handelen, maar toch…het kan zo anders voelen of overkomen.

Waar is de winst? En voor wie?

Het kan “beter” zijn voor een kind zo min mogelijk contact te hebben met de andere ouder, of met ouders überhaupt. Maar bedenk je even hoe diep diep tragisch dat is?

Familiebanden zijn soms inderdaad erg ingewikkeld. En soms loopt het pad zo dat het echt niet anders kan dan rollend over de grond in de rechtbank je gelijk te halen. Maar de emotionele armoede..vreselijk.

Sta daar eens bij stil, en erken de pijn ervan. Benoem het, spreek het uit. Geef duiding aan je motivatie om te doen wat je doet. Leg het uit.

Want soms is dat de enige manier om voor jezelf duidelijk te krijgen dat je toch echt iets anders moet doen, of voor de ander om helder te krijgen dat je doet wat je doet omdat het echt niet anders kan.

Wil je het hier eens over hebben? Neem dan contact met me op.