In het belang van de kinderen..

Dit is zo’n mooie, herkenbare zin die je kunt tegenkomen in correspondentie van ouders naar elkaar. Ouders die het niet nadrukkelijk eens zijn pogen met dit zinnetje de andere ouder richting hun eigen visie te krijgen.

Soms door hele epistels te schrijven over het welzijn en welbevinden van hun kinderen, door dichtgetimmerde afspraken op te stellen over sportspullen, kleding, en haal- en brengafspraken te maken. Soms door een overeenstemming te ‘forceren’ over familiefeestjes en een kennismaking met een eventueel nieuwe partner.

En daar zie je het al misgaan. Te vaak worden teveel onzinnige zaken benoemd, die niets te maken hebben met het belang van het kind. Maar alles met het belang en frustratie van de ouders zelf.

Want in de praktijk zie je schrijnende voorvallen.

Kinderen die zich in auto’s of op school moeten verkleden omdat ze de kleren aan hebben die papa of mama heeft gekocht, en die zeker niet mee mogen naar het huis van de ander. “Want dan moet ik maar zien dat ik die kleren ooit terugkrijg”.

Een ouder die de kinderen wel volgens afspraak naar de andere ouder brengt, maar in de boosheid de kinderen 200 meter voor het huis afzet. “ Want als ik voor dat huis sta rijd ik de pui eruit”.

Kinderen die met overvolle weekendtassen op maandag op school worden afgezet, boeken en kleren die dubbel moeten worden gekocht, “want we wisselen geen spullen uit”, of juist “Alles wat is meegegeven gaat mee terug”.

Ouders die het ‘lastig’ vinden als hun kind de andere ouder belt in de tijd dat het kind bij hen is. “Het is míjn tijd, wij zijn toch ook gezellig?

Ouders die geen kadootje willen kopen met hun kinderen als de andere ouder jarig is, of voor vader- of moederdag. Of voor een opa of oma.

Maar waar gaat het nu eigenlijk over? En wiens probleem is het eigenlijk?

Is het werkelijk zo onoverkomelijk een goede afspraak te maken met je ex over het overdragen van spullen zonder dat de kinderen daarmee lastig gevallen worden? Mogen ze echt niet naar de verjaardag van je ex-schoonouders? Is dat zo verschrikkelijk?

Meestal kunnen de ex-familieleden er namelijk niets aan doen dat je uit elkaar bent. En ze hebben toch echt een grote rol in het leven van je kinderen. Ze zorgen voor stabiliteit en continuïteit voor de kinderen, kinderen hebben hun familie ook echt nodig in een scheiding

Zo hebben ze ook jou en je ex-partner nodig als ouders. Dat je als partners uit elkaar bent gegaan is al moeilijk genoeg, het basisgezin is uit elkaar gevallen, en daar hebben de meeste kinderen al veel moeite mee.

Maar de ander is nog steeds de andere ouder. Respecteer dat. Gun je kind beide ouders. Val ze niet lastig met jouw eigen frustraties en logistieke geregel. Dat is van jou, en van je ex. Niet van hen.

Zij moeten onbevangen en liefdevol naar de andere ouder kunnen gaan, naar hun grootouders en familieleden kunnen gaan. Ze hebben geen loyaliteitsconflicten nodig, ze moeten niet hoeven kiezen. Ze moeten ongelimiteerd toegang tot beide ouders en familieleden kunnen hebben. Daarmee storen ze jou niet. Ze houden hun familiebanden in stand.

En natuurlijk, ze mogen best weten dat het soms lastig is voor papa en mama om tot overeenstemming te komen, want dat hoort bij het leven. Maar bovenal moeten ze weten dat papa en mama vooral heel veel van ze houden, en er alles aan doen om het voor hen zo prettig mogelijk te houden. En dat papa en mama er heus samen uit komen.

Want dat kunnen ex-partners als ouders namelijk wel.

Als je je eigen boosheid en frustraties opzij kunt zetten, je je samen afvraagt wát het belang van je kind is, en begrijpt dat gesprekken soms moeilijk kunnen zijn kun je een heel eind komen. Als je samen als ouders naar een oplossing werkt maak je niet alleen het leven van je kinderen makkelijker, maar ook dat van jezelf.

Niet omdat je uit elkaar bent heb je niets meer te regelen. Je hebt juist meer te communiceren, goed te overleggen, afspraken na te komen, respectvol te zijn en begrip te tonen voor elkaar.

In het belang van de kinderen.