When I’m old and wise…

De kinderen zijn de deur uit. Of daar is zicht op. Of je wilt of niet. Maar het moment nadert… ze gaan op eigen benen.

Je hebt er als ouders soms van wakker gelegen, de afgelopen jaren. Basisschool issues, luizen, speelafspraakjes, sportieve logistiek, wel of geen turnen, voetballen in de selectie, wedstrijden gereden.

Cito stress (ja… ook vanaf groep 4… nu weet je dat het onzin was, maar toen!), schooladviezen waar je het wel of niet mee eens was. Verliefdheden, kattenkwaad, of soms nog erger. Puberteit, een vegetarisch kind – opeens.

Nu die studie… toelatingsexamens doen, ingeloot worden, hun portfolio moet goed zijn (en af, ook handig… dat het AF is), dat juiste leerwerk traject zoeken waar ze goed en zorgvuldig met je kind omgaan... Het vraagt veel van je. Je wilt dat ze goed terecht komen.

Geen geruzie meer over de hoeveelheid tijd die ze nemen in de badkamer, de troep op hun kamers! Wel of niet op tijd aan tafel, naar bed, huiswerk wel of niet af, planning stress. Het is voorbij! En dan begin ik niet eens over die lege kamers, de stilte in huis.

Je hebt er als ouders alles aan gedaan, zo goed en zo kwaad je kon, want we zijn ook maar mensen, om de kinderen klaar voor de maatschappij af te leveren.

Nu kun je weer plannen voor jezelf maken, hun kamers verbouwen naar die lang gewenste inloopkast of sauna, je huis te koop zetten en verhuizen naar dat ene fijne plekje waar je al jaren van droomde. Hoe heerlijk klinkt dat?

Maar, en dat is ook niet onbelangrijk… nu ben je met z’n tweetjes over.

Ik ken stellen die in het laatste jaar van de schoolcarrière van hun kind toch besloten uit elkaar te gaan. Hun werk was gedaan

Of een ‘make or break’ vakantie plannen. Om elkaar eens diep in de ogen te kijken en te bepalen of  ‘er nog wel genoeg is’ om samen oud te worden.

Herken je dit soort uitspraken?

“De kinderen gaan het huis uit, en dan zijn we nog met z’n tweetjes. En eigenlijk weet ik niet zo goed of haar nog leuk genoeg vind om oud mee te worden”.

“We zijn al zo lang samen, dus dat zal ondertussen wel ‘houden van’ genoemd kunnen worden. Hij doet zijn ding, en ik het mijne. Moet ik nu werkelijk na zoveel jaar nog op zoek naar een ander? Wat een gedoe, moet er niet aan denken. We hebben het nog wel gezellig af en toe, maar ik kan niet zeggen dat het nog erg vlamt tussen ons”.

“Gelukkig, gelukkig… wat is dat… rust en stabiliteit is ook wat waard, 50 tot 60% geluk is toch ook al heel wat? Beetje overgewaardeerd allemaal hoor”

“Ik weet niet of we elkaar in de afgelopen jaren wel hebben ‘bijgehouden’. Alles draaide om werk en de kinderen, we delen eigenlijk verder niet zoveel”.

Dit kan behoorlijk confronterend zijn.

Je had bedacht dat je samen nu eindelijk kon gaan reizen. Maar daar had hij helemaal geen zin in. Of er werd een streep door getrokken omdat de gezondheid opeens veel te wensen overliet.

Dus in plaats van samen door Rome te wandelen of te genieten van die cruise of safari zit je thuis, te zorgen, immobiel te zijn. Je dagen te vullen met bezigheidjes. En je moet nog wel een paar jaartjes door.

Of je dacht dat hij met pensioen ging, maar hij bleef toch doorwerken.

Zo ken ik een stel wat na 30 jaar nog besloot uit elkaar te gaan. De koek was op. Hij had een ander.

Het lijkt me niet dat je dat voor ogen had, zo na dat pensioen, of in de ‘golden years’. Jij wilde andere dingen, samen, meer tijd voor elkaar.

Heb je hier wel eens bij stil gestaan? Vraag jij je ook wel eens af hoe dat nu moet als de kinderen het huis uit zijn? Ben je elkaar uit het oog verloren? Kun je elkaar weer vinden? Hoe ga jij daarmee om?

Zou je het fijn vinden daar eens verder over te praten, neem dan contact met me op. Wellicht vinden we samen jullie weg naar elkaar weer.