Tot de dood ons scheidt
Wat een romantische gedachte toch...jij en ik, voor altijd bij elkaar. En dat maken we graag wereldkundig, door bijvoorbeeld een huwelijk, een geregistreerd partnership, een ceremonie.
Samen dromen over een toekomst, misschien wel kinderen, dat ene huis, dat gezamenlijke leven, vol liefde, geluk. For better, for worse, tot de dood ons scheidt, althans…dat is wat de traditionele trouwbelofte bedoelt.
Maar toch…Tussen de 30.000 en 35.000 stellen scheiden jaarlijks. Het CBS laat de cijfers zien. Nu is het wel zo dat er minder mensen trouwen, meer mensen kiezen voor een geregistreerd partnerschap. Dus de cijfers zijn wel gekleurd.
Evengoed…er zijn veel relaties die stuklopen. Ongeveer 10 tot 15% van alle scheidingen zijn vechtscheidingen.
In een vechtscheiding - of conflictscheiding- zijn de scheidende partijen niet meer in staat rationeel te denken, willen partijen en voor zichzelf zoveel mogelijk uithalen, en zullen partijen het niet nalaten de ex-partner dwars te zitten, zo zegt Rechtennieuws.
Nog een keer: Partijen zullen het niet nalaten de ex-partner dwars te zitten.
De vraag is waarom dit zo moet, of zo gaat. Waarom moet je de ander dwars zitten? Omdat jij pijn hebt? Gekwetst bent? Verraden of bedrogen bent?
De andere vraag is: Hoever wil je gaan in het pijn doen van de ander? En hoe wil je die ander pijn doen? De ander minder alimentatie betalen? De ander zijn of haar huis ontnemen? Of nog erger…de kinderen?
De kinderen opzetten tegen de andere ouder? Want die is - door jou pijn te doen- afgeschreven als ouder? Die mag niet meer van zijn of haar kinderen houden, en nog erger, de kinderen mogen niet meer van hem of haar houden?
De ander moet net zo lijden als jij? En als je antwoord hierop “ja” is…denk je echt dat dat gaat gebeuren? En wat kost het je?
Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat je niet boos, verdrietig of gekwetst mag zijn. Ik zeg niet dat je gevoelens geen uiting mogen krijgen, of geen ruimte mogen hebben.
Ik zeg dat je er nog eens goed over na moet denken. En je oprecht afvraagt welk doel je wilt bereiken.
Kan het een idee zijn dat je focust op jezelf? Dat je goed nagaat waar jij wel of geen recht op hebt, financieel, en in een omgangsregeling?
Neem de tijd om je emoties een plaats te geven, het kost echt tijd en moeite jezelf te hervinden.
Begrijp en besef dat je ouders bent - als je dus kinderen hebt-, en de kinderen van hun ouders houden. Dat mogen ze, daar hebben ze recht op, en jij hebt niet het recht ze dat af te nemen, of ze tegen de andere ouder op te zetten.
De relatie die zij met de andere ouder hebben is van hen. Niet van jou.
En jouw boosheid, pijn of verdriet, is van jou.
Het heeft weinig zin de ander met sneren, steken onder water en verwijten onderuit te schoppen. Het werkt alleen averechts, het verziekt de communicatie en het zorgt ervoor dat er weinig ruimte meer is zaken te regelen, of te bespreken.
En ik kan me voorstellen dat je zelf ook een “weerstand” positie inneemt als de ander jou het leven zuur maakt, maar toch…
Onthoud: The best revenge is a great life. Hoe fijn is het voor jezelf om afstand te kunnen nemen van de negativiteit, in plaats van eraan vast te houden. Vraag je af wat je nodig hebt om dat te kunnen doen. Ga adem halen en leef je leven.
Probeer jij ook los te komen van je negatieve emoties, maar kom je er niet helemaal uit? Wil jij ook graag met je ex naar een meer normale verstandhouding?
Neem dan contact met me op.