De dag waarvan je niet wist dat hij ging komen.

Als een donderslag bij heldere hemel. Shock and Awe. Wanhoop. Paniek. Woede. Verdriet. Angst. Berusting.

Zomaar wat reacties die ik kreeg op de vraag hoe men de scheidingsmededeling had ervaren.

Een vriend vertelde me dat zijn ex volledig overvallen was door de aankondiging. Ze hadden relatietherapie gedaan. Na een jaar was er weinig verbetering, helaas. Beiden spraken uit naar elkaar ongelukkig te zijn en geen toekomst meer te zien in de relatie. Toen hij met haar het gesprek over scheiding aanging was ze toch volledig overvallen.

Ook vergeet ik nooit meer het verhaal van een vriendin die jaren geleden met haar lief een stedentripje had geboekt. Samen door de stad wandelend vroeg ze hem of hij nog gelukkig was. Zijn antwoord was:"Nee, al jaren niet, en ik heb ook al een paar maanden een ander."

Dat is een weekend wat je nooit meer vergeet lijkt me.

Recent hoorde ik ook het verhaal van een stel, al 10 jaar samen. Op een ochtend vertelde zij hem er geen heil meer in te zien. Ze wilde scheiden. En nee, ze ging er ook niet meer voor vechten. Dat had ze al lang genoeg gedaan vond ze. Hij was in de volledige overtuiging dat ze een goed huwelijk hadden. Heel knap dat je in je eentje een gelukkig huwelijk kunt hebben. Want die ander was daar dus geen onderdeel van.

Weer een ander stel was al 17 jaar samen, twee kinderen, nooit ruzie. Echt nooit. Hij gaf aan niet meer gelukkig te zijn, en te zullen vertrekken. 5 jaar later is ze nog steeds woedend en weigert vrijwel elke vorm van communicatie.

Voor weer een ander was het een onverwachte klap en was hij vol angst over wat dit met de kinderen zou doen.

Als ik dit lees of hoor vind ik het hartverscheurend en diep triest. Dat verdriet! Die overweldigende emoties! En de leegte.

Ja, inderdaad...leegte.

Want de gemiddelde persoon staat niet zomaar 's ochtends op met de gedachte:"Kom, laat ik eens gaan scheiden, ik heb toch niets beters te doen vandaag".

Dus af en toe bekruipt me toch de vraag of je het echt, ECHT, op geen enkel moment hebt zien aankomen? Hebben je instincten niet wat hints gegeven? Heb je echt niets gemerkt?

En als jij de ander bent die je partner overviel: Op welke egocentrische plek stond je dan? Je hebt de ander buitengesloten. Hoe kun je zo ongelukkig zijn en dat niet willen delen met je partner? Welke redenen had je om je levenspartner de koude schouder te geven? Je kon niet zeggen:"Hmm...luister eens..volgens mij gaat het niet zo goed, misschien moeten we even praten"?

Je bent elkaar op z'n best behoorlijk misgelopen in de voorliggende periode. Auw...niet zo aardig. Sorry.

Ik zeg niet dat het alleen JOUW schuld is dat je de boodschap, al dan niet verbloemd, verhuld, in vage bewoordingen verteld, hebt gemist.

En misschien heb je wel je vermoedens gehad, maar was de ander niet bereid zijn of haar emoties met je te delen. Je werd geparkeerd, en de ander liep zijn of haar eigen pad waar jij geen deel van uit mocht maken.

Maar er is ook zoiets als een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Voor de relatie EN voor elkaar EN voor de kinderen. Jij had misschien beter moeten opletten. En de ander had duidelijker mogen zijn. Moeten zijn.

De rode draad die ik in dit soort verhalen zie is vooral het gebrek aan connectie. Weten wat er speelt in het hoofd en gevoel van de ander.

Hoe kun je 10 jaar getrouwd zijn en gemist hebben dat de ander de handdoek in de ring gooit? Hoe kun je 17 jaar samen zijn en niet zien dat de ander ongelukkig is? Wat uit de woorden:"Ik ben niet meer gelukkig, ik zie het niet meer zitten zo" is niet te begrijpen.

Hoe ver uit elkaar kun je staan?

Hoe je leven er ook uitziet, of je nou huisvader of -moeder bent, of je een zware baan, of meer banen tegelijk hebt, je bent ook iemands partner. Een relatie is nou eenmaal niet iets wat geen werk en communicatie behoeft. De ander ís geen vanzelfsprekend gegeven die geen aandacht nodig heeft. We kunnen allemaal ook geen gedachten lezen.

In je relatie moet je met elkaar in contact blijven. Je moet blijven praten, blijven delen. The good, the bad and the ugly. Dat wil niet zeggen dat daardoor elke relatie wel altijd te redden is. Maar je bent wel open een eerlijk naar elkaar. Ook al zijn het niet de leukste gesprekken die je kunt voeren.

Door niet te communiceren verbreek je de verbondenheid. En volgens mij mag je best naar elkaar uitspreken dat het 'even' niet zo lekker gaat, dat je twijfelt. Dat je je afvraagt wat er anders kan, moet of mag.

Stel elkaar eens wat vragen. Zoek eens uit hoe het nu echt gaat met de ander. Make an effort. Vind uit waar JULLIE staan, en kijk van daaruit verder.

Heb je daar hulp bij nodig, neem dan contact met me op.