De dag waarvan je wist dat hij ging komen.

De dag dat je besloot te gaan scheiden was misschien best een rare dag. Het besluit was misschien een opluchting, of juist een shock. Gepaard met woede, berusting of wanhoop.

Zoals iemand zei: "ik was niet verrast, want het was mijn beslissing, maar het duurde wel even voor ik de stap durfde te zetten.".

Weer een ander wist al een jaar of 10 dat het niet zo optimaal ging, maar koos ervoor niet het gesprek aan te gaan, tot ze een ander tegenkwam.

Of de warmte werd buiten de deur gezocht, met enige regelmaat. Maar dit had niet tot gevolg dat de betreffende persoon zich iets ging afvragen. Tot zijn vrouw erachter kwam.

Sommigen wisten eigenlijk al vanaf het begin van hun relatie dat het eindig zou zijn. Er waren altijd wel al twijfels. Sommigen lazen een confronterend bericht op een telefoon of computer, en trokken hun conclusies.

Onderzoek wijst uit dat men gemiddeld een jaar of drie bezig is met scheidingsgedachten voor daadwerkelijk een stap wordt gezet.

Er is meestal een disbalans. Er is een gebrek aan communicatie, connectie, warmte, rust, sex.

Je leeft als huisgenoten, lastige issues negerend en beleefdheden uitwisselend. Niet noodzakelijkerwijs in onmin en disharmonie hoor, maar wel zonder echte connectie.

Domweg van elkaar vervreemd geraakt zijn na jaren van werk, gezin, het leven in z'n algemeenheid, om op een dag wakker te worden en daadwerkelijk de stap te willen zetten.

Als je weet dat je relatie ver buiten zijn houdbaarheidsdatum ligt, wat maakt dan dat je daar niets aan doet? Gun jezelf een nieuw leven, gun de ander ook de kans op nieuw geluk.

Waarom blijven? Geen zin in 'al dat gedoe', financieel en emotioneel? Uit gemak? Zoals iemand me vertelde: "Mijn leven met mijn ex heeft me veel gebracht. Een gezin, rust, stabiliteit. Dat was me ook wat waard." Ik vraag me af of zij dat ook zo ziet.

Of een ander:" De kinderen zijn nu 16 en 18, oud genoeg om zelfstandig verder te gaan, ik weet niet zo goed of ik nog met mijn vrouw oud wil worden." Zouden die kinderen er ook zo tegen aan kijken? Mijn ouders zijn dus jarenlang ongelukkig geweest voor mij?

Of bij elkaar blijven vanwege de levensstijl. "Dat fijne huis en die vakanties zijn afgelopen als we uit elkaar zouden gaan, ik zie zijn slippertjes wel door de vingers. Ik heb geen zin om in een of ander rotflatje te moeten gaan zitten terwijl er voor hem niets verandert."

Wat zegt dit over jou? En over de manier waarop je tegen je partner en je relatie aankijkt? Ben je het niet aan jezelf en je partner verplicht daar iets mee te doen?

De stap zetten naar een scheiding is een grote. Wees daar dan ook eerlijk in. Heb het lef, het respect voor jezelf en de ander om open kaart te spelen. Ga dan dat gesprek aan. Wees eerlijk.

Want die dag waarvan jij al wist dat hij ging komen is voor de ander de dag dat zijn of haar leven onomkeerbaar wijzigt. Jij hebt een emotionele voorsprong op de ander. Laat de ander de ruimte om te kunnen landen, accepteer van de ander de boosheid, het verdriet, de angst. Maak goede afspraken, regel het.

Je hoeft elkaar niet financieel aan de afgrond te brengen, je hoeft je kinderen niet in een loyaliteitsconflict te gooien. Het is JULLIE relatie die eindigt, je blijft altijd vader of moeder. Hou rekening met elkaar, gun een ander ook de ruimte om mens te zijn.

Hou de gesprekslijnen open, probeer objectief te blijven en werk toe naar een zo constructief mogelijke, respectvolle beëindiging van jullie relatie.

Wil je verder praten? Neem dan contact met me op.