Ouderverstoting is kindermishandeling

Vandaag is het Parental Alienation Awareness Day. Parental Alienation noemen we ook wel ouderverstoting of oudervervreemding.

Wat is dat nu eigenlijk?

Ik vond een goed beschrijvend artikel online, lees dat sowieso eens door. Het is erg verhelderend, en het is ernstig. Het is namelijk psychische kindermishandeling.

Hieronder een quote uit het artikel, de bron heb ik vermeld.

http://www.herverbinden.nl/index.php/colums/97-ouderverstoting

‘Ouderverstoting / 'Parental Alienation'
U leest en hoort de term 'Ouderverstoting' (of 'Oudervervreemding' – in het Engels 'Parental Alienation' P.A.) mogelijk steeds vaker in de media en in de context van scheidingen waarbij kinderen betrokken zijn.

Parental Alienation wordt internationaal gezien als een vorm van psychische kindermishandeling door een ouder (ook: 'domestic violence by proxy'; psychische mishandeling van en middels een kind), waarbij een kind na verloop van tijd een steeds sterker afwijzend/verstotend gedrag gaat vertonen tegenover de andere ouder (en zelfs familie), terwijl er daarvoor, voor de scheiding van de ouders, een normale goede kind-ouder band met deze ouder, bestond(*).

------

En hoe ontstaat dit, deze afschuwelijke mishandeling?

Uit boosheid lijkt me. Ik zou werkelijk geen andere reden kunnen verzinnen.

Woede, frustratie, angst, het afgewezen zijn, de slachtofferrol niet willen loslaten. In je boosheid over de scheiding zo ver van de realiteit af staan dat je niet meer kunt bevatten dat de andere ouder ook van de kinderen houdt, ze mist.

Om het nog erger te maken… Dat je weigert in te zien dat je kinderen hun andere ouder ook missen, dat ze ook die liefde nodig hebben, dat ze het recht hebben hun andere ouder te zien.

Zo woest zijn dat je je kind(eren) hun andere ouder en familie ontzegt. Dat je hun totale familieband ontwricht.

Het is vaak een tweeledig proces. De ene ouder wijst de andere ouder af en zet het kind moedwillig op tegen de andere ouder.

Dit kan mondjesmaat erin sluipen, door bijvoorbeeld het kind ziek te melden op de dagen dat het naar de andere ouder zou moeten gaan. De andere ouder zwart maken. De kinderen, familieleden en vrienden, of überhaupt de omgeving van de andere ouder bestoken met nare verhalen.

Zoveel controle op de situatie met je ex willen houden dat het ziekelijk wordt, wat tot gevolg heeft dat de kinderen in een verschrikkelijk loyaliteitsconflict komen. Waar ze in een scheiding toch al last van kunnen krijgen.

Jij maakt het alleen nog iets erger voor ze.

Zodanig dat zij zelf ook hun andere ouder gaan afwijzen. En dat is het tweede deel van het proces.

De kinderen gaan smoesjes verzinnen om niet meer naar de andere ouder te willen of hoeven gaan. Hun houding ten aanzien van de andere ouder verandert. Ze worden boos, brutaal, willen weglopen, ze vinden de andere ouder stom, onaardig. Ze vinden alles wat bij de andere ouder gebeurt negatief… Dit zijn maar enkele voorbeelden van gedrag dat kinderen kunnen vertonen.

En er zijn teveel schrijnende gevallen. Een ouder die zijn kind meeneemt naar het buitenland. Of een ouder die dramatische omgangsregelingen verzint. Die juridische gevechten aan blijft gaan. Ouders die niet kunnen communiceren omdat een van beiden dat saboteert.

De kinderen vertellen dat de ander het gezin verlaten had. Niet jou. Het gezin.

Kinderen die niet mogen vertellen hoe het bij de andere ouder was. Die niet mogen bellen. Die de andere ouder niet nodig mogen hebben. Die niet van de andere ouder mogen houden.

Waarmee een deel van hun leven wordt ontkend, genegeerd. Dus dat deel is fout. Dus mogen ze daar niet genieten. Dus de andere ouder zal wel fout en stom en onaardig zijn. En zijn familie ook.

Dit is verschrikkelijk. Onvoorstelbaar dat mensen op zo’n zieke plek in hun leven kunnen staan dat ze werkelijk denken dat ze gelijk hebben als ze zich zo gedragen!

Het enge is ook nog dat de ouder die dit vreselijke gedrag aanjaagt oprecht denkt dat dit een goed idee is. Die ander is het vleesgeworden kwaad, zo naar en slecht, daar moet iedereen uit de buurt blijven, en de kinderen al helemaal!

Maar het kind houdt van zijn BEIDE ouders. Dat arme kind heeft de scheiding niet veroorzaakt. Het kind verdient deze mishandeling niet. De lange termijn consequenties voor de kinderen zijn enorm. Ze kunnen vastlopen op tal van psychosociale problemen.

Ze kunnen ontwikkelingsproblemen krijgen, slecht hechten, problemen krijgen met relaties aangaan.

Nee, het is niet goed voor kinderen als ze hun beide ouders niet zien. Zelfs al denk je dat het 'voor nu' wel even rustiger is voor ze. Nee. Ze hebben hun BEIDE ouders nodig.

En natuurlijk… scheidingen kunnen werkelijk dramatisch zijn. Pijnlijk, woest makend. Je voelt je bedrogen, vernederd, gekwetst, verlaten. Maar dat is niet de schuld van de kinderen, dus hou ze daarbuiten!

De boosheid is soms echt begrijpelijk hoor. Er zijn namelijk ook genoeg gevallen waarin de andere ouder weg gaat en alle deuren achter zich dichtgooit.

Maar evengoed…JIJ bent boos. Dat kan en mag nooit, nadrukkelijk NOOIT, over de ruggen van de kinderen worden uitgevochten. Hoe zeer je ook denkt dat je goed doet.

Get over yourself, trek je rug recht, zoek hulp en hou op met de mishandeling van kinderen! Zij hoeven niet gestraft te worden voor gedrag dat JOU is aangedaan! Zet de kinderen niet in als pion in een ziek spel.

Zie jij ook dit soort gedrag om je heen? Zit je er zelf middenin? Meld het! Geeft het aan! Zoek hulp!

Schakel de huisarts in, doe een AMK melding, bel het CJG, praat met school, confronteer de ouders! Maar DOE iets!

Want dit kan en mag niet. Nooit.