Even om de tafel zitten.

Recent hoorde ik een verhaal over een gescheiden stel, waarbij de vader een nieuwe relatie heeft. Op zich is dat niet zo spannend, ware het niet dat hij zijn ex behoorlijk in het ongewisse laat over de aard van deze relatie. Hij wil graag de werelden gescheiden houden. En daar is op zich ook niet zo heel veel mis mee. Toch?

Zijn ex hanteert de stelling dat zijn nieuwe relatie 'dus' niet zoveel om het lijf heeft, want zij 'weet formeel van niets'.  Maar ze weet wel dat deze nieuwe partner zich regelmatig rond hun kinderen begeeft. Ze weet van gezamenlijke uitstapjes en vakanties. Maar zij is zelf nooit echt op de hoogte gesteld van de hoed en de rand, 'dus' wil zij deze relatie niet als volwaardig zien. Maar de kinderen vinden de nieuwe partner wel leuk.

Te vaak als vader met zijn nieuwe vriendin iets organiseert stuit hij op weerstand. Hij vindt dat hij zelf wel uitmaakt hoe hij zijn tijd met hun kinderen doorbrengt, en met wie. Moeder vindt dat daar toch enige mate van begeleiding van de kinderen bij hoort, en doet een beroep op hun gezamenlijke verantwoordelijkheid als ouders. En dat wijst hij dan af.

Wat hij doet bepaalt hij zelf wel, en dat zou zij ook moeten doen. De vragen die zij hem stelt stelt hij haar niet. Live and let live, zo staat hij in de wedstrijd.

Hun oudste kind had recent een belangrijk sportmoment. Hij ging voor een band in judo. Beide ouders en grootouders zouden meekomen om hem aan te moedigen en te zien hoe hij zijn band zou halen.

En toen werd het ingewikkeld. Want moeder wou niet dat de nieuwe vriendin zou meekomen. Want dat had toch niets om het lijf? Dus waarom moest ze dan mee? Vader vond dat moeder zich niet te bemoeien had met wie hij wel of niet zou meenemen. En hun kind vond het leuk dat de nieuwe vriendin er ook bij zou zijn.

Je begrijpt het al...het escaleerde volledig. Uiteindelijk werden zelfs beide grootouders gebeld met het verzoek niet naar de sportschool te komen. Als ze er wel zouden zijn zou het net lijken alsof zij instemden met het gedrag van vader danwel moeder.

Volg je het nog? Dus: vader en moeder doen lelijk tegen elkaar, en aan het eind van de rit wordt het kind een belangrijk moment ontnomen, en datzelfde geldt voor de grootouders.  Ik zie alleen maar verliezers hier.

En dit was allemaal niet nodig.

Waarom niet even de moeite genomen om met elkaar om tafel te zitten? Hoe traumatisch is het nou eigenlijk om elkaar te informeren?

Is het echt zo ingewikkeld voor vader om te zeggen: 'Ik heb een nieuwe relatie, en dat is vrij serieus. Ik wil haar voorstellen aan de kinderen. Zij is onderdeel van mijn leven, en daarmee  ook onderdeel van mijn gezin, of we nu samenwonen of niet.

Kunnen jullie kennismaken zodat ook jij weet wie zij is? Dat stelt jou misschien wel gerust als moeder. Want dan weet je wie die persoon is die regelmatig rondom je kinderen is."

En beste moeder...De houding: 'Ik ben niet geïnformeerd, dus ik doe alsof ik van niets weet en werk dus ook nergens aan mee' heeft op geen enkel moment iets positiefs, naar niemand toe, en al helemaal niet naar je kinderen toe.

Is het zo vreselijk om de vader te contacten en te zeggen:"ik hoor dat je een nieuwe relatie hebt. Fijn voor je. Ik zou kennis willen maken, zodat ik weet wie zij is en ik weet wie er bij mijn kinderen is. Kun je me het laten weten als je haar mee wilt brengen naar momenten met de kinderen? Dan ben ik erop voorbereid."

Had vader moeder al eerder moeten inlichten?

Idealiter wel ja, dat was wel zo fijn en chic geweest. Maar dat is in dit geval niet gebeurd.

Had moeder zelf vader kunnen contacten? Jazeker, dat was volwassen geweest, en onzelfzuchtig.

Beide ouders hebben in mijn optiek enkel in hun eigen belang gehandeld en gecommuniceerd. Waardoor het kind, en nu ook de grootouders aan het kortste eind trekken. En ze hebben er niet eens iets mee te maken!!

Maar je hebt altijd opties. Je kunt je gelijk willen halen. Je kunt boos worden en de boel frustreren. Of je kunt over jezelf heen stappen en dat doen wat goed is voor jezelf en je kinderen.

En soms is dat best heel veel gevraagd. En het is ook zeker niet makkelijk te bedenken wat je nu eigenlijk wel en niet vertelt aan je ex. En als mensen praten, mailen of appen levert dat natuurlijk ook miscommunicatie op. Dus dat gebeurt ook met je ex.

Ja...je zult domme dingen zeggen en doen. Ja, je zult verkeerd begrepen worden. Ja, je zult geconfronteerd worden met aannames en invuloefeningen, met weerstand en eventueel boosheid. Allemaal waar. Maar je zult toch ook BEIDEN moeten leren op een andere manier met elkaar te communiceren.

Maar probeer het toch maar. Het is echt de moeite waard. Vraag maar aan je kinderen.