Talk to the hand…

Een gescheiden vriendin stuurt haar ex een mail met vragen over de aankomende verjaardagen van hun kinderen over twee maanden. Hoe gaan ze dat regelen? Wil hij dat gezamenlijk doen?

Na 6 weken heeft ze nog steeds geen antwoord.

Een vader vraagt aan zijn ex of ze het ermee eens is dat hun zoon een nieuw voetbaloutfit krijgt. Ze delen alle kosten voor de kinderen, en hij wil dit eigenlijk niet zonder haar beslissen. Een week voor de start van het nieuwe seizoen heeft ze nog steeds geen antwoord gegeven.

Een vader vraagt zijn ex of zij een afspraak met hem en hun dochter wil maken. Omdat hun dochter hunkert naar een samenzijn met haar beide ouders. Twee maanden na verzenden van de mail heeft moeder nog geen antwoord op die vraag gegeven.

Opa en oma vieren hun 50-jarig huwelijk, dit valt in het weekend van je ex. Je vraagt of de kinderen in dat weekend bij jou kunnen zijn, of dat je voor een keer van weekend kunt wisselen.

Je ex reageert niet. Niet positief, niet negatief. Gewoon niet.

Op appjes, mails en sms-jes wordt niet gereageerd. De telefoon wordt ook niet opgenomen, en op je voicemails wordt niet gereageerd.

Je ziet het. Dit gaat over non-communicatie, op vragen die -volgens mij -niet onredelijk zijn.

Misschien zijn ze dat wel in de ogen van je ex, maar je krijgt gewoon geen respons. Je hebt geen idee waarom er niet gereageerd wordt, je vraagt om een reactie, maar er volgt alleen een zwijgen. Op welke vraag dan ook

Je krijgt wel mededelingen over tal van zaken, maar jouw vragen en verzoeken blijven onbeantwoord.

Dus wat moet je dan? Want er zijn zaken die je liever in overleg zou willen doen, dat is wel zo prettig voor jezelf, je ex, en niet te vergeten: de kinderen. Het houdt de communicatielijnen open, en iedereen weet van de hoed en de rand.

Als je WEL zelf alle beslissingen neemt kan je ex zich buitengesloten voelen, vinden dat je zonder overleg beslissingen neemt die jullie kinderen raken. Of dat je zomaar door zijn of haar weekend heen fietst.

Als je NIET alle beslissingen zelf neemt zit je ongewild weer in een afhankelijke situatie, als er geen antwoorden komen. Wat ook weer frustrerend kan werken.

Het is glad ijs, linksom of rechtsom.

Dus hoe maak je afspraken met iemand die niet reageert? Nou...niet dus.

Ik kan eigenlijk alleen adviseren zo geweldloos mogelijk te communiceren, je planningen en voornemens door te geven, ruim van tevoren, en je berichten af te sluiten met de tekst: Zonder tegenbericht akkoord.

Stel je plannen in redelijkheid op, en geef aan tot welk moment de ander de ruimte heeft te reageren, zeker als het gaat om bijvoorbeeld het reserveren van hotels, weekendjes weg en feestjes. Geef aan wat je verwacht van de ander.

Leg bij de ander neer dat je niet onredelijk wil zijn of doen, maar dat je zonder reacties niet anders kan doen dan je eigen plan te trekken.

Blijf open staan voor een gesprek en alternatieven, laat weten dat je zijn of haar gedachten graag verneemt, zodat je wel gezamenlijk beslissingen kunt nemen, en activiteiten kunt afstemmen.

Geef aan dat jij ervoor kiest in overleg te blijven.

Vergeet niet dat de ander ook een keuze maakt. Hij of zij kiest er namelijk voor niet te reageren en zo zaken op het spits te drijven. Wat niet nodig is.

Want de niet naar jou toe communicerende ex is bijvoorbeeld op werk en in de sociale setting wel in staat te reageren op mails, apps en telefoontjes. Daar hanteert de ex wel de algemene beleefdheden en redelijkheid, die - om wat voor reden dan ook - op jou even niet van toepassing zijn.

Maar als je beiden volwassen bent heb je wel de keuze een normaal gesprek te voeren. Als je ergens last van hebt in de communicatie kun je ook met de ander in gesprek gaan en je zorgen of irritaties uiten. En dat hoeft niet gepaard te gaan met geruzie of onredelijkheid.

Dat heet volwassen zijn.