Horen, zien, zwijgen

Mijn oud-huisgenootje Martijne plaatste recent een repost op Linked in. Het had te maken met de diepgewortelde behoefte van vrijwel iedereen, om gezien en gehoord te worden. het originele bericht vind je hier.

In dit bericht geeft de schrijver, Jakob van Wielink aan hoe je, kort gezegd, zelf het niet gezien en gehoord worden in stand kunt houden, door je eigen gedrag. Maar ook wat je kan helpen dit patroon, of deze beschadiging, als je het zo wil noemen, kunt doorbreken. Ik vond het een mooi en heldere post.

Zien en gehoord worden. Wat is dat eigenlijk? Wie of wat moet er gezien en gehoord worden, en door wie? En vanaf wanneer wordt het relevant?

Als je er een Google search op loslaat kom je al snel op sites die het hebben over erkenning. Gezien en gehoord worden betekent dat je erkenning wil of zoekt voor wie je bent en wat je doet, bevestiging van je aanwezigheid, complimenten om wie je bent, dat je er mag zijn.

De oerbehoefte naar erkenning begint eigenlijk al bij onze geboorte, zo zegt familietherapeut Else-Marie van den Eerenbeemt in een artikel. De erkenning dat we er mogen zijn, dat we bestaansrecht hebben.

Als ons bestaan, onze persoon, ons zijn, als een vanzelfsprekendheid wordt gezien kan dat tot gevolg hebben dat we ons steeds tekort voelen schieten. We willen bijzonder zijn, een verschil maken. En als “we” vanzelfsprekend zijn, zijn “we” dus niet zo bijzonder.

En dat kan dan weer tot gevolg hebben dat we ons in de raarste bochten wringen om maar op te vallen, gezien te worden. Want we willen belangrijk zijn. Voor onze ouders, onze familie, onze kinderen, onze geliefden, op ons werk, op school, thuis. En dat kan op elk vlak en op elke laag en leeftijd van onze maatschappij.

Iemand zien en horen…het klinkt zo makkelijk. Maar dat is het blijkbaar toch niet.

Het lijkt erop dat we elkaar meer erkenning moeten geven.

Erkenning en waardering hoeft niet in grote gebaren te zitten. Als je vanuit een oprechtheid je waardering of erkenning naar iemand uit komt dat echt aan.

Geef bijvoorbeeld je kind een compliment als hij of zij een goed cijfer heeft gehaald (Zelfs al hebben ze door het proefwerk of de toets heen gezwijnd…): “Wat fijn voor je, goed zo!”

Ontzie je partner: “Ga jij maar lekker even zitten, je werkt altijd zo hard, even lekker niets doen nu.” Of bedank iemand die voor je klaarstond: “Dank dat je de boodschappen voor me deed toen ik ziek was, zo fijn, het heeft me echt geholpen.”

Benoem dat wat je waardeert in de ander, dat kan iets kleins zijn, maar ook iets groots. En je bedankje hoeft niet meteen groots en meeslepend te zijn, als het maar oprecht en gemeend is.

Je zult zien dat het echt een verschil maakt.

Hetzelfde gaat op voor iemands pijn of verdriet. Je hoeft het niet altijd te begrijpen, maar besef dat de ander door iets heen gaat wat hij of zij moeilijk vindt. Of jij het er nou mee eens bent of niet. Wat jij er ook van mag vinden, de ander worstelt met iets, en dat kun je benoemen, waarmee je het erkent.

En als je nou zelf iets hebt gedaan wat een ander negatief heeft geraakt…Kom erop terug, verontschuldig je. Je kunt nog steeds achter je eigen woorden of daden staan, maar er wordt niemand slechter van een gemeende tekst als: “Het spijt me dat het je zo gekwetst/geraakt heeft. Ik ben/was er niet op uit om je pijn te doen.”

Je verontschuldigen is al sowieso iets wat voor heel veel mensen moeilijk lijkt te zijn. Het maakt je kwetsbaar. Maar in mijn optiek kan alleen een sterk mens kwetsbaar zijn.

Je verontschuldigen is niet per se een zwaktebod. Het kan ook het erkennen van iets in jezelf zijn, wat beter kan of had gekund, en het erkennen van de emoties van de ander.

Maar als we zwijgen erkennen we dus niet.

Waarmee je het risico loopt dat je de ander het gevoel geeft onbelangrijk te zijn. Dat de emoties of meningen van de ander er niet toe doen. En daarmee kun je morrelen aan iemands bestaansrecht. “Wat maakt het uit wat ik zeg of doe, het is toch niet van belang. Dus wat maakt het dan uit of ik er wel of niet ben, het lijkt niet veel te schelen.”

We erkennen bijvoorbeeld onze eigen fouten niet, we zwijgen ze dood, dus ze bestaan niet. Waarmee je een vacuüm laat ontstaan, één en één is geen twee meer, er is een leegte, maar die wordt niet benoemd.

Zullen we eens een poging doen elkaar wél meer erkenning te geven? Met een oprecht gemeend compliment, een lijk van waardering? Iets wat persoonlijk is?

En zullen we eens écht sorry zeggen voor iets wat we hebben gedaan wat niet oké was? Want dat weten we heus wel van onszelf.

Het lucht op om dat te benoemen, uit te spreken, te erkennen. En de ander zal dat ook echt waarderen. Misschien heb je even een vervelend gesprek, of een vervelende situatie, maar er is in ieder geval weer eerlijkheid en lucht ontstaan.

Geef daarmee ook erkenning aan de ander, en niet onbelangrijk…aan jezelf.

Wil je hier eens verder over praten? Neem dan contact met me op.