Klere(n)zooi

Laat ik eens met een voorbeeld beginnen:

“Els” en “Jan” zijn gescheiden, ze hebben twee dochters (8 en 10). Jan heeft een nieuwe vriendin, “Ria”. Els vindt het heel naar dat Jan Ria heeft. En dat mag natuurlijk.

De kinderen gaan op maandag uit school van de ene naar de andere ouder.

Els vindt het ZO vervelend dat Ria bestaat, dat ze eigenlijk niet wil dat Ria ook maar iets met haar dochters te maken heeft. En dat betekent dat de twee dochters, van 8 en 10 jaar, zich op school, voordat ze naar hun moeder Els gaan, moeten verkleden in kleren die Els voor ze heeft gekocht. Want het zou zomaar kunnen dat ze iets aanhebben dat Ria voor ze heeft gekocht, en dat vindt Els onverteerbaar. En het gevoel dat Els zou krijgen om hun dochters in kleren te zien die zij niet gekocht heeft is in ieder geval zo groot en zo pijnlijk dat de kinderen zich dan maar op school moeten verkleden.

Volg je het nog? Ik was zelf namelijk bijna de draad kwijt toen ik dit verhaal hoorde.

Blijkbaar is Els verdrietig. Of boos. En dat mag natuurlijk.

Maar wat heeft dat van doen met de kinderen, of hun kleren? Het is meestal niet de schuld van de kinderen dat ouders gaan scheiden. Dus waarom moeten zij er last van hebben? Dat hebben ze namelijk sowieso al, dus waarom is het nodig ze extra te belasten met jouw eigen issues? En waarom mogen ze hun eigen kleren niet dragen?

En omgekeerd kan het ook: jij koopt kleren voor je kinderen, en die mogen ze niet meenemen of dragen als ze naar de andere ouder gaan. Want: “Dan krijg ik het niet meer terug”. Of: “Dat wordt dan verziekt in de was”. Of: “hij/zij koopt zelf nooit wat, dus hij/zij zoekt het maar zelf eens uit!”

Maar het zijn toch de kleren van je kind? Of zijn ze van jou? En zij hebben het te leen? Ik begrijp dit niet goed.

Kortom: waar gaat dit nou eigenlijk over? Want het gaat zeker niet over kleren. Het gaat over pijn of verdriet, en uithalen naar de ander (die daar waarschijnlijk weinig last van heeft), en dat gebeurt over de rug van de kinderen.

En dat is niet goed. Zo. I’ve said it. Heel normerend inderdaad.

Maar het verdriet is echt. De pijn ook. En dat heeft echt een plaats nodig, en tijd om verwerkt te worden. Maar hou je kinderen erbuiten! De scheiding is niet hun schuld, dus waarom worden zij gestraft, of midden in het conflict geplaatst?

Wat probeer je te bereiken met dit soort acties? Een reactie van de ander uitlokken? Begrip? De communicatie opstarten? Want er zou toch een doel moeten zijn wat je wil bereiken met dit soort gedrag? Dus wat is dat dan?

Vind je het de overweging waard deze last van jou bij je kinderen weg te nemen, en ze “gewoon” kind te laten zijn? Ze hebben met gescheiden ouders namelijk echt al genoeg te verduren en te verwerken.

Is het een idee naar jezelf te kijken en je af te vragen wat je nu eigenlijk aan het doen bent? En waarom? Of dat je tegen jezelf zegt: “Ik heb pijn, daar ga ik aan werken. Ik moet dat een plaats geven.”

Want wat voor issues je ook hebt met je ex, hij of zij blijft toch echt nog steeds de andere ouder, en zonder die andere ouder was je kind er niet. Door afwijzend te zijn naar die andere ouder wijs je ook een deel van je eigen kind af. Het is aan de ouders ervoor te zorgen om de schade die kan ontstaan voor de kinderen zo klein mogelijk te houden. Dus alles wat er speelt tussen jou en je ex is van jullie, en daar mogen de kinderen niet, nooit, mee belast worden.

Doe eens drie stappen terug, en probeer objectief te kijken naar dat wat er gebeurt. Vraag je jezelf af hoe je dit anders kan doen? Neem dan contact met me op.