Mag ik even?!!!

Het zijn bizarre tijden. De hele wereld is in de ban van het coronavirus. We kunnen niet zomaar bij elkaar langs, we moeten voorlopig leren leven met een 1,5 meter maatschappij…

Het "nieuwe normaal”… what the hell??? Wat IS dat??? En wat moet ik ermee??

“Normaal” is dat je regelmatig bij je vrienden of familie langsgaat, dat je mensen omarmt om ze te troosten of omdat je gewoon blij bent ze te zien. Dat je af en toe de kroeg in gaat om een borrel te doen. Of lekker uit eten gaat.

En nu?

Nu lees ik stukken van mensen die dankbaar zijn voor wat ze hebben en nog kunnen, zelfs al is het soms moeilijk. Of ze maken zich zorgen om hun inkomen, nu en later. En dat is mooi. En waar.

Ik zie vaders coole spelletjes doen met hun kinderen, en hoor ze blij zijn dat ze nu meer tijd met hun familie kunnen doorbrengen, ook al is dat soms puzzelen met tijd. Wat heel dierbaar en dankbaar is.

Ik lees semi-ironische verhalen van vaders die hun kinderen achter het behang willen plakken na een paar weken thuis met ze. No shit, Sherlocks….na die paar weken zelfs al? We do this elke dag, ja!

Ik zie artikelen die je vertellen hoe je je kinderen bezig kunt houden, wat handig is. En dat je maar vooral moet volhouden. Wat we zelf ook ondertussen heus wel weten, maar irritant wordt het wel, dat “moeten volhouden”.

Op relationeel vlak lees ik in de Telegraaf stukken over hoe je je seksleven b(l)oeiend houdt in deze tijden. (Want alleen dat levert relatieproblemen of -oplossingen op?)…Pff seks? Slapen, rust!

Maar “normaal”? Verre van!

Maar als je wil aangeven dat het soms echt moeilijk is zie ik (te) weinig compassie.

”Niet zo zeuren, we hebben het allemaal moeilijk”

“Ja, het is lastig als de kinderen klein zijn, want nee, je bent geen juf of meester, en een beetje effectief uren draaien om aan je werk toe te komen is hogere wiskunde. Maar daar hebben we toch allemaal last van?”

“Er zijn veel ergere situaties te bedenken dan jij die niet naar buiten kunt. Jij gaat in ieder geval nog niet dood, of ligt niet op een IC aan de beademing of in een kunstmatige coma te vechten voor je leven”

En dat is ongetwijfeld allemaal waar.

Maar wat als je nu gewoon geen lucht krijgt? Dat je uitje van de dag een tripje naar de supermarkt is, of nog beter, naar het milieupark, sta je tenminste een uurtje in de rij met niemand in je aura. Eindelijk wat rust aan je hoofd!

Je hebt de hele dag de tijd om te malen: ben ik wel een goede ouder, waarom heb IK van die drama kinderen die dus ECHT niet luisteren? Wat als ik mijn werk niet afkrijg, ik kan helemaal niet thuiswerken, hoezo zit jij de HELE dag in calls??

Waarom is er de HELE dag gezeur over de was, de afwas, stofzuigen of boodschappen? We zouden dit toch samen doen? Ik loop tegen de muren op. Die KINDEREN!?! Hoe moet het in godshemelsnaam met de huur of hypotheek? Hou ik mijn baan wel? Sjeez, wat is die partner van mij verschrikkelijk, serieus, niet te hebben op deze manier, oh zei ik dat hardop?

Het is hard werken, alle borden in de lucht houden, kijken of je relatie eigenlijk nog wel zo leuk is, familiebanden onderhouden, mantelzorgen, je werk efficiënt indelen, vergaderen via Teams, Zooms, Google whatever… verzin het maar. Ik sla vast een hoop over.

Op onze vierkante meters waar we nu in of op leven wordt uitvergroot wat er goed is, maar ook wat er vreselijk mis is. We kunnen niet ontsnappen, even verdwijnen.

En je snapt heus wel dat het voor iedereen moeilijk is, maar echt..je kunt het er allemaal niet bij hebben.

Nu kun je letterlijk geen kant op in je (te) kleine huis zonder balkon of tuin met een partner en drie kinderen die allemaal aan het (school)werk moeten. En je hebt maar één computer…

Nu zie je in hoe verstikkend het thuis kan zijn, en je weet niet waar je lucht vandaan moet halen.

Nu zie je in hoe bang of alleen je bent, of boos, of gefrustreerd.

Volgens mij is het dan de hoogste tijd om even een pas op de plaats te maken en heel hard te gillen: MAG IK OOK EVEN???

Zonder dat iemand tegen je zit te zeuren dat je "vol moet houden”, "door moet zetten”, en “dat het in vergelijking tot wat anderen meemaken echt heus wel meevalt”

Want dan kan allemaal wel waar zijn, maar jij zit waar je nu zit, en JIJ moet je verhaal kwijt. Want ook jij mag er helemaal klaar mee zijn, en niet weten hoe je nu verder moet.

Wil jij ook even gillen? Sta je op het punt te exploderen? Twijfel je? Aan alles? Of weet je ook dat niet?

Neem dan vooral contact met me op, ik hoor je. Ik zal naar je luisteren. Met een open blik, en zonder oordeel.