Ouders ga je schamen!

Een confronterend blog dit keer. Soms pijnlijk, verontwaardigd, hard. Maar wel de werkelijkheid voor teveel mensen. Laten we elkaar en onze kinderen wat lucht geven. Dat is nodig.

In de opleiding Familiemediation leer je dat je vechtende, scheidende ouders met mededogen en compassie moet benaderen. Ze handelen vanuit pijn en verdriet, vanuit diepliggende en levensveranderende emoties. Erkenning van emoties van beide partijen is cruciaal om door het proces van scheiden heen te gaan.

Scheidingen zijn ingrijpend. Ze zijn heftig, zwaar, emotioneel meeslepend, of dat nou gaat om boosheid, verdriet of opluchting. Ze raken je leven, en dat van je kinderen.

En de meeste mensen houden van hun kinderen, heel veel zelfs. En de meeste mensen willen hun kinderen ook geen pijn doen. Daar zijn ze niet op uit maar handelen onbewust en impulsief vanuit hun pijn

Maar man, man, man...wat kunnen we er een puinhoop van maken.

Ouders die de sloten van hun huis veranderen, maar de kinderen geen nieuwe sleutel geven. Dus die kunnen niet meer zomaar naar de plek die hun thuis was.

Ouders die elkaar zwart maken en daarmee hun kinderen in een loyaliteitsconflict plaatsen. Kinderen die moeten kiezen tussen hun ouders. Kinderen die worden opgestookt tegen hun andere ouder. Kinderen die door rechters gehoord moeten worden over hun leefsituaties.

Kinderen die boos en verdrietig zijn en niet weten hoe hun leven eruit gaat zien. Ouders die tieren tegen elkaar, ook waar de kinderen bij zijn. Kinderen die maar bij vriendjes of vriendinnetjes gaan logeren omdat ze daar tot rust kunnen komen. Kinderen die met hun vader of moeder in een hotelkamer inchecken omdat er nog geen andere woning is. En voor hoelang? Geen idee.

Ouders die weigeren met elkaar te communiceren, soms jarenlang, en op geen enkele wijze moeite doen om hier iets in te veranderen. Die hun eigen aandeel of verantwoordelijkheid hierin opzij schuiven, want "Ja, als hij of zij nou ook eens normaal tegen mij zou doen kwamen we wel ergens, maar dat is niet zo. Ik wil wel hoor, maar..."

Ouders die hun "gelijk" willen halen, of prat gaan op hun opvoedkundige superioriteit. Juridisch op hun strepen gaan staan of in de vechtstand blijven.

Bij afstuderen of behalen van diploma's weigeren met de andere ouder in dezelfde ruimte te zijn. Bij huwelijken, geboorte van kleinkinderen of samenwonen van hun kinderen niet over de eigen schaduw kunnen stappen en zo belangrijke momenten van de kinderen verzieken. Ouders die vergeten dat zij niet altijd het middelpunt zijn. Dat het niet om hen gaat, maar om de kinderen.

We vergeten in onze boosheid en ons verdriet soms dat we ook nog ouders zijn. We kunnen ons verliezen in scheldmails, hatelijke appjes, elkaar zwart maken tegenover de kinderen, verstoren van de omgangsregeling, eindeloze sessies met advocaten houden, elkaar dwarsbomen over financiën. Maar we vergeten wat dat voor effect op onze kinderen kan hebben.

Begrijp me niet verkeerd: je MAG woedend, verdrietig, gekwetst en in de rouw zijn. Een scheiding is een heftige stap. Afscheid nemen van je relatie is ingrijpend. Neem je tijd om daar een plaats aan te geven. Want het is niet makkelijk, het is veel en groot.

Maar in hemelsnaam: ZORG voor je kinderen! Het is niet hun schuld. Het is niet aan hen om jou te troosten en overeind te houden. Zij zijn niet de speelbal van jullie logistiek geregel. Zij zijn geen gesprekspartner in het conflict met je ex. Zij zijn in het slechtste geval de reden waarom jij overeind blijft en zo goed mogelijk voor hen en jezelf moet zorgen.

Niet alleen jij moet de basisbehoefte van een thuis, een eigen plek hebben. Ook je kinderen moeten een stabiele omgeving hebben waar zij tot rust kunnen komen, een plek die zij thuis kunnen noemen, waar zij kind mogen zijn, of ze nou aandoenlijke baby's zijn of soms irritante pubers zijn die geen behoefte aan jou als ouder lijken te hebben.

Zij mogen ook rustig de tijd krijgen te wennen aan de nieuwe situatie, hun andere huis, jouw nieuwe partner, hoe jong of oud de kinderen ook zijn. Gun ze dat. Sleep ze niet zomaar mee, sta eens stil en denk goed na over ze.

Iemand wees me er laatst fijntjes op: "Onze kinderen worden door ons als ouders meegesleurd in ellende. Als je het goed beschouwt is dat alleen maar omdat WIJ als ouders niet in staat zijn dingen tussen ons te regelen. De kinderen zijn de dupe van ons onvermogen, zij raken getraumatiseerd en beschadigd, wij zijn blijkbaar niet in staat onze issues op te lossen, en daarmee verminken en beschadigen wij onze kinderen."

Dus met alle oprechte compassie en mededogen die ik in me heb: Ouders ga je schamen!

Laten we onszelf eens goed in de spiegel aankijken en ons oprecht afvragen wat we nu eigenlijk aan het doen zijn, en wat we willen bereiken.

Heeft wat je doet ook echt iets met je kinderen te maken? Denk je aan je kinderen als jij en je ex elkaar de les lezen over de omgangsregelingen of de financiën? Vraag je je af wat het met je kind doet of wat het voor je kind betekent als jij je boosheid ventileert naar je ex in hun bijzijn?

Wil je echt dat je kind de andere ouder afwijst? En daarmee dus ook een deel van zichzelf? Wil je echt dat je kind zich onveilig en angstig voelt bij jou danwel je ex?

Of kun je bevatten dat het voor een kind minstens zo heftig en ingrijpend is als voor jou, maar dat je kind zich niet zo goed kan uitdrukken? Of misschien wel bang is om ook maar iets te zeggen? Omdat je kind bang is om jou te kwetsen of de ander?

Realiseer je je nog wel dat het ook anders kan? Anders moet?

Vraag je eens af waar je eigen gedrag vandaan komt. Ben je vooral de ex-partner die boos, verdrietig, wraaklustig of wat dan ook is? Of gedraag je je oprecht als een ouder die het beste met het kind voor heeft, en die de andere ouder ook als ouder kan zien?

In het begin schreef ik dat je vechtende, scheidende ouders met compassie moet behandelen.  Deze zelfde ouders moeten ook in zichzelf compassie voor de ander zoeken en hopelijk vinden. Maar onze emoties vertroebelen soms onze blik, en onze handelingen worden erdoor gekleurd.

We zijn allemaal maar mensen. In een valkuil springen is zo gebeurd, been there, done that. En zelfs als je je bewust bent van je eigen gedrag is het soms toch moeilijk dat los te laten.

Soms moeten we elkaar even wakker schudden, met iemand praten, hulp zoeken. Want hoe kun je hiermee omgaan, hoe kun je hier uitkomen?

Het is niet eenvoudig. Het vraagt heel veel van je. Van je vergevingsgezindheid, je incasseringsvermogen. En dat vanuit een plek van pijn en verdriet. Dus dat is ook veel, en groot, en moeilijk, en vooral pijnlijk.

Maar je MOET het proberen. Doen zelfs. Je kinderen hebben er recht op.

Wil je hier eens verder over praten, je verhaal kwijt, of op zoek naar mogelijkheden, neem dan contact met me op.