Mama weet het beter
Recent las ik dit artikel: https://www.nu.nl/kind-gezin/6186081/moedertaboes-ik-vertrouw-mijn-partner-niet-alleen-met-ons-kind.html
Het zette me aan het denken. Kort gezegd ging het over de verschillen in instincten van een moeder en een vader, waarbij de moeder vindt dat ze bij haar anders ontwikkeld zijn dan bij haar partner. En wat dat met haar doet.
Nu wordt er wel vaker gesteld dat moeders “feilloos en instinctief” op magische wijze de juiste stappen zetten en beslissingen nemen ten aanzien van hun kinderen. Ik vraag me dat oprecht af.
Moeder zijnde van twee mooie kinderen en stiefmoeder zijnde van twee net zo mooie kinderen heb ik vaak genoeg gewenst dat er bij issues een engeltje naar beneden kwam die mij influisterde wat te doen. Maar helaas…Zo gaat het gewoonweg niet.
Ik ken vooral veel moeders die nadenken, en zich afvragen wat het “juiste” is om te doen. En vervolgens net zo hard struikelend in gevoel en onzekerheid hopen op de gewenste uitkomst van hun beslissingen.
En zo ken ik ook veel vaders, die met dezelfde issues zitten, en net zo nadenkend struikelen en handelen.
Het kan best zo zijn dat moeders vaak de zorg voor de kinderen grotendeels op zich nemen, en daar een routine of theorie op loslaten, die voor ze werkt. En als de partner het dan “overneemt” het fijn kan zijn die routine vast te houden, waarbij je met je partner afstemt of dat ook zo voor de ander werkt. En zo niet: wat kun je dan samen bedenken om het werkbaar te houden?
Maar die vader (ik ga even uit van het klassieke plaatje) heeft ook instincten, en hersenen. En die heeft niet bedacht dat zijn “papadag” het uitgelezen moment is om jullie kind naar de vernieling te helpen. Dus hij zal ook best kunnen bedenken dat jullie kinderen moeten eten, drinken, slapen, sporten enzovoorts.
Je kunt niet zomaar stellen dat een moederinstinct “beter” is dan een vader instinct. Mannen en vrouwen doen vaak dingen anders. Dat maakt het niet beter of slechter. Alleen anders. En de vraag is hoe erg dat is.
Als je bij jezelf merkt dat je ongemakkelijk wordt van het overlaten van de zorg aan je partner zou ik voorstellen jezelf af te vragen waarom dat zo is, en dat bespreekbaar maken.
Het kan best zijn dat je partner geen idee heeft wat te doen. Dan is het toch aan jou én je partner om dat op te pakken?
Het uitgangspunt zou toch kunnen zijn dat je samen afstemt hoe je samen de kinderen wilt opvoeden, en wat je daarin beide belangrijk vindt?
Daar kun je samen een plan op los laten, wat meerdere voordelen heeft. Ten eerste ben je samen verantwoordelijk, ten tweede deel je daadwerkelijk de zorg, de lusten en de lasten, en ten derde kan het je beide rust geven, omdat je samen hebt afgestemd wat voor jullie werkt. Waarmee je jullie wederzijdse betrokkenheid meer vorm geeft.
Want dit “wantrouwen in de opvoedkundige vaardigheden van je partner” heeft niet zo heel veel met de kinderen te maken, maar veel, zo niet alles, met je eigen angsten en onzekerheden.
Loop jij ook tegen dit soort gevoelens aan? Wil je er eens verder over praten? Neem dan contact met me op.