Uit het hart…

In je leven zul je meerdere mensen ontmoeten die je in je hart sluit. Het begint vaak met vriendschappen, later met relaties. Je familie zit vaak al verankerd in je hart, die ontmoet je bij geboorte, en zitten in je bloed. Soms ontmoet je een nieuwe familie, door nieuwe relaties, een samengesteld gezin soms, met alles wat daarbij hoort.

Soms verdwijnen mensen ook uit je leven. Door een verhuizing, een dood, soms ook door het leven zelf, omdat je je op andere paden en levensstijlen bevindt. Of omdat je een ingewikkelde relatie met de ander hebt, dat kan bijvoorbeeld zijn met je ouders, je familie of zelfs met je kinderen. Maar vaak blijven die mensen nog wel in je hart. Ze hebben daar een plek voor altijd.

Maar soms verdwijnen mensen uit je hart. En soms heb je zelf liever mensen niet meer in je hart. Waarom is dat?

Meestal door iets pijnlijks.

Doordat je lief - althans, je dácht dat het je lief was- je heeft gekwetst. Omdat je “beste” vriendin rotzooide met je lief. Door Corona, of een andere ziekte of aandoening, en de manieren waarop je, of je omgeving, daarmee omgaat niet meer te overbruggen zijn. En er zijn meer voorbeelden te noemen. In je werk, met je collega’s, in je sport.

Maar in essentie doordat je anders tegen zaken aankijkt dan een ander. En die verschillen niet te beslechten zijn.

Het pijnlijke is dat je vast hebt geprobeerd je standpunten te verduidelijken, je hebt uitgelegd hoe je je voelde, je hebt aangegeven wat de verschillen met je deden of doen. Je hebt geprobeerd te middelen, te bespreken, misschien wel te overtuigen.

Maar het mocht niet baten. De gevoelens die zijn ontstaan of zijn gecreëerd in dat proces zijn te groot, te pijnlijk, te ingewikkeld. En het begrip wat nodig is om de brug te slaan is te klein, of afwezig. De emoties die nodig zijn om elkaar de hand te reiken zijn te beschadigd, of verdwenen, in woede, pijn, teleurstelling of verdriet.

En daarmee is ook de ruimte voor de ander afgenomen, en uiteindelijk zelfs weg.

Ging de vriendschap of de relatie dan überhaupt wel diep genoeg? Ik weet niet of dat een terechte vraag is. Dit gaat niet over “gelijk hebben en dat willen krijgen”. Het gaat ook niet om hoeveel je om die ander gaf of geeft. Of vice versa.

Het gaat om de diepere laag van emoties die je deelde met iemand die je lief was, en dat kan niet meer bestaan, om redenen die niet aan elkaar duidelijk gemaakt kunnen worden. Want dat landt dus niet (meer).

Soms kan het dan beter zijn de ander niet meer in je hart te hebben. En mensen verdwijnen meestal niet op slag uit je hart. Er gaat wel degelijk een periode van rouw mee gepaard.

En zoals het gezegde stelt: Tijd heelt alle wonden. Na verloop van tijd kun je misschien wel terugkijken op die pijnlijke periode, op die vriendschap van vroeger, of die relatie.

Zonder dat het nog pijn doet. En is diegene die in je hart zat een herinnering aan een tijd en een plaats, waar je je misschien nog wel een warm gevoel bij kunt herinneren.

Misschien kom je die ander nog eens tegen, en dat raakt je dan wel, of niet. Als het je nog raakt zit diegene toch nog een beetje in je hart. En dan kun je kiezen daar wel of juist niet iets mee te doen. Maar dat bepaal je op dat moment dan wel.

Herken je dit? Heb je ook iemand die in je hart zit maar die er eigenlijk uit moet? Of die eruit is en je weet niet hoe je daarmee om moet gaan?

Neem dan contact met me op.