Van moeder naar loeder, van vader naar dader

Bijzonder toch, hoe het leven je in diverse posities kan manoeuvreren. Opeens kun je op een plek staan die je nooit had verwacht.

Zo ben je de ideale moeder die volkomen toegewijd is aan haar gezin, die liefdevol alles regelde, het huishouden en een baan wist te managen, de kinderen verzorgde, een fijne partner was en een goede vriendin.

En opeens ben je dat wezen vol woede en verdriet, verlaten, geschokt, lamgeslagen. Die persoon die niets meer uit haar handen krijgt, die met moeite voor de kinderen kan zorgen, nauwelijks weet te functioneren op werk, je hebt geen partner meer, en je vriendinnen...je zou niet weten waar je de energie vandaan zou moeten halen.

Zo ben je de lieve vader, die met de kinderen speelt, naar hun sportwedstrijden gaat, leuke weekendjes weg gaat met zijn partner, sport, een prettige collega is, en af en toe met de vrienden op stap gaat.

En opeens ben je die persoon die het allemaal niet meer weet, behalve dan dat ALLES anders moet, die duikt in stapavonden met deze en gene, die geen ruimte meer heeft voor zijn partner, die de kinderen een last vindt, en die gehaaid op zijn werk bezig is.

Zo ben je opeens die moeder die zo vol haat zit naar je ex, dat alles verlamt. De kinderen mogen hun vader niet meer leuk vinden, ze mogen ook niet genieten van de momenten bij hun vader. Als het aan jou lag zagen ze hem nooit meer, hoe kunnen ze zo’n hufter nou leuk vinden, of nog erger, van hem houden!! Je bent verloren in je boosheid, je houdt je eraan vast, je koestert het.

Zo ben je die vader die afwezig is, die zich een weg baant in het vinden van manieren om je ex dwars te zitten, die steeds te laat op afspraken komt, die de alimentatie aanvecht of weigert te betalen. Die het huis wil verkopen, terwijl je ex en de kinderen dan dus geen thuis meer hebben, maar dat maakt je niet uit. En de kinderen mogen best weten dat hun moeder ook echt geen “walk in the park” is! Het moet afgelopen zijn met deze situatie, ze regelt het maar. En wat je met die kinderen aan moet?! Geen idee! Ze mag ze houden.

Zo ben je die vrouw die opeens alles alleen moet doen, want je ex wil geen vader meer zijn, of jij wil niet dat hij nog een vaderrol heeft, je maatje is ervandoor, je hebt geen klankbord en steunpilaar meer.

Zo ben je die man die alles alleen moet doen, want je ex helpt je niet met het regelen van het huishouden en de kinderen. Je hebt geen liefdevol steunpunt meer.

Zo ben je een ouder die de kinderen tegen de ander opzet, die de ander zwartmaakt, waarmee je je kinderen laat vallen, en je hun emotionele behoeften negeert. En waarom? Omdat je beiden te vastgeroest bent in het “een hekel hebben aan elkaar”.

Zo ben je opeens van levenspartners vreemden voor elkaar, die beiden dingen doen waar de ander niets meer van begrijpt. En praten gaat niet meer. Je herkent elkaar niet meer, en je hebt beiden de ruimte niet meer om de ander te willen begrijpen.

Haal eens heel diep adem, doe drie stappen achteruit en vraag je dit oprecht af:

Wat.doen.we.onze.kinderen.aan?

Herhaal dat. Word wakker. En vraag jezelf af welk doel je denkt of hoopt te bereiken met deze vechtstand. En wat is de impact op je kinderen. En is dat het waard?

Heb je hulp nodig bij deze stappen? Neem dan contact met me op.