Verlaten

“We waren net terug van vakantie met de kinderen, en dat was leuk geweest. Hier en daar natuurlijk wel eens een strubbeling gehad, maar toch…Opeens zei hij dat hij niet meer verder wou. Ik was volledig uit het veld geslagen.”

“Ik dacht dat we een goed lopende machine hadden thuis, ik ging naar mijn werk, zij regelde het huishouden en de kinderen. En ik dacht dat het goed was, dat we gelukkig getrouwd waren. Maar toen zei ze opeens dat ze wilde scheiden. Ze kon niet meer op deze manier verder met me.”

“Ik merkte wel op dat we de laatste tijd wat meer langs elkaar leefden, maar ja…na 12 jaar samen zijn is dat toch niet zo vreemd? Dat je wat meer je eigen ding gaat doen? Was het afstand nemen dan met opzet gedaan?”

Je herkent het fenomeen wel…Als een donderslag bij heldere hemel, totaal onverwacht, geeft de ander je te kennen de relatie te willen beëindigen.

Het verbaast me telkens weer. Mensen in een relatie die totaal niet zien aankomen dat het eindigt. En zich dus verlaten voelen.

Want wie verlaat wie? En verlaat je niet elkaar?

Wat ik daarmee bedoel is dat het toch vreemd is dat je zo weinig inzicht hebt in het gevoel van je partner. En dat is deels bedoeld als een verwijt. Twee kanten op.

Of je hebt geen vragen gesteld aan elkaar, óf de ander is opgehouden zijn of haar gevoelens met je te delen. En je bent zo uit elkaar gegroeid dat er geen vertrouwen meer is de afstand te overbruggen.

En dat vind ik vreemd. Je leeft samen, slaapt samen, voedt samen kinderen op, maakt uitstapjes en gaat op vakantie, zeker ook door de pandemie zijn we meer en meer op elkaar aangewezen, hebben we meer tijd samen doorgebracht - al of niet gewenst.

Maar “we” hebben niet de modus gevonden om echt contact te hebben of houden met elkaar. Waarom niet?

De waan van de dag? De druk op de relatie vanwege de kinderen? Want dat kan een enorme impact op je samenzijn hebben. Of juist een gebrek aan samenzijn veroorzaken.

Is het dan meteen afgelopen? Onmiddellijk de handdoek in de ring gooien? Of zijn er nog mogelijkheden?

uit elkaar gaan is zeker niet altijd de oplossing. Soms is het juist zinvol om diepgaand met elkaar in gesprek te gaan, en goed te onderzoeken wat er nu eigenlijk aan de hand is.

Iemand kan bagage uit zijn of haar jeugd met zich meedragen, en daarop vastlopen. En dat kan nu de kop opsteken. Iemand kan gewoonweg nooit echt geleerd hebben te verbinden, en alle commitment die een relatie met kinderen met zich meebrengt bijzonder ingewikkeld vinden. En daarom besluiten ermee te stoppen.

Misschien heb je je niet genoeg gezien en gehoord gevoeld door de ander.

Is het niet de moeite waard uit te zoeken waar nog mogelijkheden liggen? Er is een tijd geweest dat je anders in je relatie stond. Waar werd dat anders, en waarom? En kun je nog terug naar dat gevoel?

Wil jij dat ook eens onderzoeken? Neem dan contact met me op.