Wiens probleem is het?

Goede en heldere afspraken kunnen je leven overzichtelijk maken. Je weet waar je aan toe bent, je kunt je agenda of planning erop afstemmen. Maar het kan natuurlijk gebeuren dat er iets wijzigt. En dan is het fijn als daar goed wordt gecommuniceerd.

Een voorbeeld: Het is de week/het weekend van de andere ouder. Dus jij hebt even de handen vrij, en kijkt uit naar eens lekker uitslapen na een drukke week.

Maar op zaterdagochtend vroeg krijg je opeens een appje van je ex waarin je wordt verteld dat jij jullie kind naar zwemles zult moeten brengen, omdat je ex (nu) naar het voetbalveld moet met je andere kind (en ze spelen uit, natuurlijk). Met een “Hoe moet ik het anders regelen, het zijn onze kinderen, dus het is onze verantwoordelijkheid. En als jij niet naar zwemles wilt kun je ook het voetballen overnemen”.

Dan kun je twee dingen doen: Optie 1) je springt uit bed en maakt je klaar om naar zwemles of voetbal te gaan. Optie 2) je appt je ex terug met het bericht dat hij/zij dit zelf zal moeten oplossen. Want jij kunt niet, het is niet jouw weekend, en “dus” niet jouw probleem, of verantwoordelijkheid.

Dit heeft meerdere lagen, en een paar gevolgen.

Als je kiest voor optie 1 kan je kind gaan zwemmen, of voetballen. Niets aan de hand voor het kind. Wel voor jou. Want daar gaat je vrije tijd, en je welverdiende rust.

Als je kiest voor optie 2 leg je het probleem, of de verantwoordelijkheid, bij je ex, en hij/zij zal het moeten oplossen. Maar dat kan betekenen dat of je ene kind niet gaat zwemmen, of je andere kind niet gaat voetballen. Dus één van de twee is de dupe.

Wat je je daarbij kunt afvragen is hoe erg dat is. En daar zit vaak de crux.

Dit kan je gevoel raken, in negatieve zin. Dat appje, dat telefoontje, waarom? En dat kan van grote invloed zijn op de manier waarop jij en je ex met elkaar omgaan. Als het bericht van je ex komt is dat vaak al één ding, laat staan als dat bericht van je kind komt. Want dat kan je het gevoel geven dat je niet anders kunt doen dan in actie komen, en wel meteen.

Want wat gebeurt hier nu eigenlijk? Het kan zinvol zijn om daar goed naar te kijken, en dat bespreekbaar te maken. Zo voorkom je dat dit (vaker) gebeurt.

Had hij/zij het zelf kunnen oplossen? Meestal wel. Even nadenken, goed plannen, en je bent al een heel eind. Een schema maken, afspraken in een agenda zetten, en je weet wie waar wanneer moet zijn, en dan kun je daarop ook anticiperen.

Is het domweg een kwestie van niet goed plannen? Maak dan samen een planning. Maak een gezamenlijke agenda en los het op die manier op. Iedereen blij, alles duidelijk.

Is het een kwestie van nonchalance? Bespreek dan met je ex wat dat met je doet, en maak duidelijk dat dit niet een manier is die voor jou werkt.

Is het een aanname dat jij wel zult inspringen - want dat deed je altijd al-, bespreek dat dan ook. Want je zult niet altijd beschikbaar (willen) zijn.

Hou wel het gesprek zuiver. En daarmee bedoel ik dat je niet mee hoeft te gaan in guilt trips over de ruggen van de kinderen. Het kan niet zo zijn dat jij wordt verondersteld de losse eindjes die je ex laat liggen maar aan elkaar knoopt, omdat anders jullie kinderen de dupe zijn.

Ook jij, of je ex, kan zelf bedenken hoe nadelig en vervelend het kan zijn voor de kinderen als zij opeens in het midden van een probleem worden geplaatst, en hun dingen niet kunnen doen omdat jullie het als ouders niet geregeld hebben.

Bespreek waar de verantwoordelijkheden liggen, en wat je van elkaar verwacht. Zo voorkom je ongewenste verrassingen of voldongen feiten. Je hoeft niet het gevoel te hebben of te krijgen dat jij de oplossingen maar moet aandragen terwijl de ander daar zelf prima toe in staat is.

Elkaar helpen het samen fijn te houden voor de kinderen is één ding. Iets over de schutting gooien is iets anders.

Heb jij wat hulp nodig bij dit soort problemen of verantwoordelijkheden? Neem dan contact met me op.